Helaas kan de Trail 4 Daagse niet doorgaan van 2 t/m 5 juni. Om het niet helemaal aan ons neus voorbij te laten gaan, doen we deze editie virtueel. Zo kunnen we toch genieten van de mooie trailpaadjes. Het voordeel is ook, dat iedereen vanuit heel Nederland of buitenland mee kan doen.

Je kunt nu zelf routes maken/bedenken. Deze lopen kun je ook op een zelf uitgekozen tijdstip lopen op de dag, Het zou wel supertof zijn als je de foto’s van je virtuele trail deelt op Facebook en Instagram. Voor Instagram gebruik je #virtueletrail4daagse #trail4daagse en @movebymd. Dan kan ik jullie gave foto’s delen.

Dit evenement is gratis, behalve als je een medaille wil. Dat kost €7,50 exclusief verzendkosten. Wil je een medaille? Stuur dan een mail naar info@movebymd.nl.

Welke afstand heb jij gelopen na deze Trail 4 Daagse?

De tweede editie van de Trail 4 Daagse is van 14 april t/m 17 april. In dit bericht staat de praktische informatie.

Wanneer en hoe laat?

14 april t/m 17 april om 19:00 uur tot 20:30 uur.

Als je bijvoorbeeld de 15 km wil lopen, maar je redt dat niet in de 1,5 uur, dan mag je eerder starten. Meld dit wel! Wij zullen er iedere avond om 18:15 uur zijn. Red je het niet om 19:00 uur te starten, dan mag je ook wat later starten. Meld dit ook.

Waar?

Dinsdag: Hoevestraat 12 te Oosterhout (De Hannebroeck; gebied De Boswachterij)

Woensdag: Schoutenlaan 75 te Bavel (De Korenmolen; gebied De Gebluidswal en Ulvenhoutsebos)

Donderdag: Ketenbaan 2 te Oosterhout (De Seterse Hoeve; gebied Surae)

Vrijdag: Huisdreef 4 te Breda (De Boswachter; gebied Mastbos)

Hoe?

Je kan kiezen uit de volgende afstanden: 5 km, 10 km, 15 km (15 km is het rondje van de 5 km en de 10 km samen).

Per dag mag je bepalen welke afstand je loopt. Dit hoef je niet bij de inschrijving door te geven.

Alle afstanden gaan zoveel mogelijk over de onverharde paden.

De viervoeters

Net als vorig jaar zijn de honden weer welkom om met hun baasje mee te lopen.

Start/finish

Start- en finishlocatie is hetzelfde. Aan het einde van de trail of als je de 15 km loopt is daar een verzorgingspost. Daar staan o.a. de volgende versnaperingen: cola, water, doubdle, chips, fruit, winegums ect.

Op 14 april kun je voor aanvang je startnummer ophalen of in de winkel, LC by Berry’s Haagdijk 251 te Breda, tussen 8 en 11 april.

Voorinschrijven kan t/m 6 april 24:00 uur. Daarna is er een daginschrijving, mits het niet vol is.

Je kunt je alleen voorinschrijven voor de vier dagen. Wil je minder dagen lopen? Dat is mogelijk voor €12,50 per avond. Je kunt je tot 15 minuten voor het startschot inschrijven.

Wat krijg je voor je inschrijfgeld?

Naast de unieke ervaring krijg je vier keer een mooi parcours. Iedere dag een goede verzorgingspost en na vier dagen een gave medaille en certificaat.

Shirt

Je kunt dit jaar een uniek shirt er bij bestellen. Dit is een shirt van Montane en een functioneel runningshirt.

De routes zullen kort voor het event gedeeld worden, zodat je zelf kunt navigeren. De routes zullen uitgezet worden.

Net als vorig jaar willen we dit event kleinschalig houden. Er is een beperkte voorinschrijving.

Wie zien wij bij de Trail 4 Daagse?

Deelname is op eigen risico

Doe jij mee met de eerste editie van MoveHigh 4 Days? Schrijf je dan snel in via onderstaande inschrijfformulier:

Inschrijfformulier Move High 4 Days

Dit formulier kun je terug mailen naar info@movebymd.nl of afgeven.

Hoeveel hoogtemeters kun jij in een uur of anderhalf uur maken in ons vlakke landje? We gaan de uitdaging weer aan: vier dagen, vier verschillende locaties, 1 uur of 1,5 uur en hoop fun. Deze keer draait het niet om de afstand, maar om de hoogtemeters.

Ga jij deze uitdaging aan van 24 t/m 27 september?

De locaties houden we nog even geheim. Komende weken kunnen jullie weer filmpjes verwachten met de vier verschillende locaties in de regio Breda.

Inschrijven kan al. Dit doe je door het inschrijfformulier in te vullen en het bedrag over te maken.

Wat krijg je voor het inschrijfgeld van €37,50?

– Vier toffe locaties om jullie ook een beetje af te laten zien 😉

– Verzorgingspost met eten en drinken

– Medaille

– Functioneel runningshirt van Montane (als je inschrijft voor 7 augustus dan ben je zeker van de juiste maat)

Wacht niet tot het laatste moment van inschrijven; vol is vol.

Het eerste nummer is uit:  Move by Stories juni 2019

Veel leesplezier!

Trailweekend Vogezen van 24 t/m 27 mei 2019

De Vogezen is de bergrug aan de Franse kant van de Rijn en strekt zich uit ten westen van Mulhouse in het zuiden en Colmar in het midden en Straatsburg in het Noorden, ook wel bekend onder de naam Elzas. Het Zwarte Woud in Duitsland aan de overkant van het Rijndal, de diepe slenk in het landschap, maakt deel uit van hetzelfde gebergte. 

De Vogezen is ruw, ruig, nog betrekkelijk onbekend en onontgonnen.  Het gebergte is heel erg groen en waterrijk, diepe dalen, hoge toppen, steile berghellingen, rotsformaties, bloemenweides, veel stroompjes met watervalletjes, mooie gletschermeertjes. Ook heel wat overblijfselen uit de Eerste Wereldoorlog. Het is een middelgebergte. De toppen zijn er rond, Ballons genaamd.  De hoogste top, Grand Ballon is 1424 m, de meeste toppen zijn boven de 1000 meter. Drie tot vijf keer hoger dan de Ardennen op slechts 5,5 uur rijden met de auto vanaf Breda. Er gaat ook een treinverbinding naar Munster en vandaar een bus naar Orbey, reken op 10 uur reizen.

Je kunt hier je hoogtemeters wel maken. De GR5 wandelroute naar Nice loopt er dwars doorheen over de diverse toppen (crêtes). Je hoeft hier zelden verhard te lopen, er is een uitgebreid netwerk aan mooie paden, vaak singletrack. Het ene pad nog mooier dan het andere. Loofbos, naaldbos en weidse vlaktes wisselen elkaar af. Vind je de Ardennen al mooi, dan vind je de Vogezen echt helemaal te gek. Ideaal voor een lang weekend trailen. Het terrein is technisch veel moeilijker dan de Ardennen, veel meer hoogtemeters, klauterpartijen en ruw terrein, al kun je ook lekker voluit rennen over de kam (Crêtes) en door de velden (Chaumes) met magnifieke vergezichten. Maar vergaloppeer je niet in de afstand, zelfs een kortere route heeft vaak al meer dan 1000 hoogtemeters. Voor de ultra ultra’s onder ons zijn er traject van 50+ km’s met dik 3000 hoogtemeters. Maar eenvoudigere vlakkere trajecten zijn ook mogelijk.

Lac Noir, waar ons Amis de la Nature accommodatie dichtbij ligt, ligt hemelsbreed 2 km van de Gazon du Faing top, 1303 meter. Dit is een veenveld, wat het landschap weer anders maakt dan de granieten toppen die er ook zijn. Ook de Hohneck top (1346 meter), de petit Hohneck (1286 meter) liggen voor bikkels op trail afstand. Lac Blanc ligt al op 6 km trailen en je mag daar (wel) een frisse duik nemen (Lac Noir is een waterkrachtmeer waarin niet gezwommen mag worden).  Je kunt daar ook de befaamde bosbessentaart eten bij Café terras ‘Milles Metres’ en terug over het Cornelispad met de Corneliabron naar Lac Noir, vandaar is het slechts een paar honderd meter naar de accommodatie. Één van de mooiste trail routes van de Vogezen begint op de Col de la Schlucht, Sentier des Roches, 10 km te voet, 15 minuten met de auto. Voor wie geen afstanden van meer dan 20 km kan trailen, een aanrader om de route daar te beginnen.

En wil je niet elke dag hard lopend over de chaumes en door de mooie beukenbossen? Dezelfde routes kunnen ook gewandeld worden. Er wordt daar ook veel gemountainbiked en over de strakke asfaltwegen kun je ook goed wielrennen.  Wil je iets heel anders?  Erg hot is (wildwater) kayakken. In Gerardmer (50 min met de auto) en Eloyés (1:20 min) kun je dat doen. Of wat dacht je van canyoning of waterval abseilen bij Vertical Vosges in La Bresse (50 min)? Of Via Ferrata klimmen in Bussang? De Spitzkopf gezekerd beklimmen en afdalen? En zo zijn er meer parcoursen en adrenaline kicks te krijgen. Allemaal niet voor bangebroeken en allemaal niet heel goedkoop, maar wel gaaf. En wil je wat cultuur opsnuiven, een dagje Riquewihr of Eguisheim of andere authentieke Elzas dorpjes bezoeken en wijnproeven op de vele wijndomeinen is ook bepaald geen straf.

Ben je enthousiast geworden en ga je mee? Stuur dan een mail voor 1 mei naar info@movebymd.nl. 

Wat kost het en wat krijg je?

Dit weekend kost €140,- en hiervoor krijg je:

• 3 overnachtingen
• 3 keer ontbijt
• 3 keer diner
• gpx-bestanden voor routes die je kunt lopen
• koffie en thee

Sy, België- Afgelopen weekend zijn wij met een groep naar Sy gereden om daar een weekend te gaan trailrunnen. Het winterse weer had plaats gemaakt voor lenteweer. Startend met een avondtrail in het donker, gevolgt door een trail waarbij Michael en Monica de zon op hebben zien komen en de afsluiter op zondag. Eline, Leonie, Michael en Monica nemen jullie mee in hun verhaal. 

Verslag Train to Trail in de Ardennen – februari 2019

Sinds januari 2019 volg ik bij MoveByMd het Train to Trail traject en zo kwam ik op de hoogte van het  weekendje SY, wat vanuit de ‘Tukhut’ in de Belgische Ardennen georganiseerd werd. Nu is trainen in Brabant natuurlijk ook superleuk, maar SY bood een goede introductie in trailen met wat hoogtemeters en een mooie kans om een betere loper te worden. Om te beginnen heb al veel meer variatie in het parcours zitten. Ik was dus wel benieuwd: hoe breng ik het er vanaf als er klimmetjes in zitten, afdalingen, watercrossings, blubber, ruw zand en stukken onherbergzaam gebied? En hoe navigeer je daartussen? Op naar het avontuur dus!

We vertrokken vrijdag 15 februari met verschillende auto’s richting Durbuys. Onderweg bood het navigeren al enige uitdaging, want we werden een parkeerplaats op gestuurd op Brussel Airport en kwamen daar niet zomaar weg zonder betaling. Blijkbaar moet je niet te veel op de flitsmeister-app vertrouwen in het buitenland. Zo rond half acht kwamen Leonie en ik aan in Durbuys waar we ons tegoed deden aan een ‘bourgondisch’ bordje pasta. Na nog wat laatste omzwervingen in het donker op zoek naar de niet gehesen TukHut-vlag, konden we ons installeren in de accommodatie  en gereed maken voor het eerste stukje trailen bij nacht. In een groepje van vier vertrokken we in het donker. Allen met hoofdlampjes op en warm gekleed. Eerst door een smalle stalen tunnel over de rivier, toen klauterend tegen een begroeide berghelling zonder pad en vervolgens via wat doornstruikjes zo de weilanden in met een prachtig vergezicht vol lichtjes vanuit de dorpjes in links en rechts in het dal. We liepen door het glooiende landschap, en zongen een verjaardagsliedje samen, terwijl we via het horloge en een soort navigatie-walki talki apparaatje de omgeving verkenden. De sfeer zat er goed in en het was ook prima loopweer, lekker fris, met heldere sterrenhemel.

De volgende dag beloofde het goed weer te worden en de meesten van ons hadden een mooie lange trailtocht uitgezocht. Monica en Michael waren vroeg vertrokken, heel stilletjes om ons niet te wekken en de zon te zien opkomen. Leonie en ik gingen rond een uur of negen op pad. Voor de zekerheid nam ik ook trailstokken mee. Achteraf was dat niet nodig op onze route, maar je kunt maar beter zo zelfvoorzienend mogelijk zijn en iets bij je hebben om je te verdedigen als hard wegrennen geen optie meer is. Met een beetje fantasie kon je met die stokken toch heel wat uithalen. En Monica had natuurlijk Michael bij zich als Yolo roepende bodyguard.

Onze route begon over hetzelfde onbegaanbare heuveltje als de nacht ervoor, maar wat was het uitzicht daarna mooi bij klare daglicht. De eerste kilometers volgen we nog het bekende pad, en toen slingerden we door een mooi bos naar Durbuys toe, met onderweg omgevallen bomen op ons pad en een eerste watercrossing. In Durbuys hielden we even pauze om wat foto’s te maken en een drankje te doen op een gezellig terrasje met warmtelampen. Het was er nog helemaal in Valentijnssfeer.

Daarna door de hobbelige smalle straatjes van Durbuys verder, omhoog via een lange trap naar een hoog uitkijkpunt waar je het hele plaatsje kon overzien. De tocht vervolgde daarna over een asfaltweg die licht glooide en afboog naar een bospad met losse steentjes omlaag. Leonie had nog wel tips hoe je daar sneller vanaf kon dalen; je moest niet alleen op je voorvoet/midvoet lopen en zigzaggen maar ook wat breder lopen om meer balans te krijgen. En oppassen met modder, want dat leek van bovenaf wel bevroren maar als je erop stapte kon het onder het ijslaagje nog wel eens glad blijken te zijn.

 Aan het einde van het bospad kwamen we uit bij de Ourte, en tussen de fietsers, wandelaars en zelfs kinderwagens door slingerden we naar de volgende beklimming (die ook in het YouTube filmpje van Monica voorkomt). Het hellinkje was pittig, dus die beklommen we lopend, om vanaf daar weer verder te gaan. Zo kwamen we uit bij een volgend plaatsje, waar Leonie een goede banketbakker wist en we middagpauze hielden. Ik ben voor een colaatje en banaan gegaan, want cola met iets van vaste voeding was schijnbaar dé combi voor trailrunners.

Hierna lekker verder gehobbeld langs een spoorlijn met afwisselend wat verharde en onverharde stukken. Inmiddels liepen Leonie en ik een beetje uit elkaar omdat de tempo’s uiteen lagen, maar het beste moest nog komen; een héle lange ijskoude watercrossing. Fijn voor mijn inmiddels behoorlijk warme voetjes. Hier heb ik ook even op mijn loopmaatje weer gewacht, voor alle zekerheid.

Nu was het nog ongeveer 6 km doorhobbelen en zo nu en dan bezemen om een beetje bij elkaar in de buurt te blijven. Rond half vier waren we weer terug en jeetje wat had ik me daarop verkeken qua tijd zeg (anderhalf uur later). Maar we hebben wel echt genoten van de route, mooie omgeving en gezelligheid onderweg. De benen voelden ook prima, te vergelijken met het gevoel na een dagje skiën zonder de ellende van telkens in de lift stilzitten.

Zondag stond er een officiële trailroute op het programma, georganiseerd door de locals vanuit een plaatje verderop. We hadden ons ingeschreven voor de 17 km, maar na dus op zaterdag op het gemakje gelopen te hebben, bleek dit toch een stukje pittiger te zijn qua parcours en gemiddelde tempo van de deelnemers. Die Belgen liepen ons er natuurlijk met glans uit.

Omdat ik had geleerd dat je bij de stukken omhoog beter wandelen totdat je kunt zien waar het einde van de helling is, was dat mijn eerste strategie. Dat, en zorgen dat mijn uitrusting goed zat, want dat loopt het lekkerste.

Echter, na 7 km in één uur vond ik dat dat gewoon totaal niet opschoot en baalde ik dat ik zo achterop was komen te liggen. Toen ben ik overgegaan op lopen in hardslagzones. Als ik tussen de 140 en 160 liep, kon ik door, kwam ik daar bovenuit dan moest ik weer zakken in hartslag. Op die manier heb ik de tweede helft van de route voor mijn gevoel beter afgelegd en op een gegeven moment kwam ik weer in een groep lopers terecht. Zo slingerde ik lekker door de bossen, omhoog en omlaag, door de blubber, onder boogjes van doornstruiken door en richting de finish.

Wat het voordeel van lopen tussen de mensen was, was dat je in de blubber in het spoor kunt lopen van je voorgangers. Dan zie je precies waar je wat meer grip hebt. Ook spraken de Belgen me soms toe, bijvoorbeeld doen ik een verkeerde afslag dreigde te nemen (Alléz!), als het een pittig stukje was (Amais, c’est dur! Qui, qui.) en in de laatste kilometers (… presque fini….). Al weet ik niet of daar verder nog iets mee gesuggereerd werd… ik had mijn trailstok dit keer niet bij me en het blijven rare jongens die Franstalige Belgen hé.

Na een kleine twee uur arriveerde ik weer bij het start/finishpunt; een soort kasteeltje met vreugdevuren waarboven je je schoenen kon roosteren danwel weer laten opdrogen, en waar ze Belgisch bier serveerden bij de verzorgingspost. Helemaal goed dus. Nu lekker terug om op te frissen en in het zonnetje met een kop verse pastinaaksoep terug te kijken op een sportief en gezellig weekend. Wat mij betreft, voor herhaling vatbaar. Dank aan initiator Mart en (team) MoveByMd voor de geslaagde dagen!

Eline

“Train to Trail 3.0”

Al weken keek ik uit naar het trailweekend in de Tukhut in Sy. Ik vond het niet alleen een leuk vooruitzicht maar ook uitermate spannend. Het maakt deel uit van mijn training Train to Trail, een op maat gemaakt programma dat mij klaarstoomt voor mijn traildoel, 25 km achter elkaar kunnen trailen in een fatsoenlijk tempo. Ik ben als beginnend trailer bepaald geen (ultra) atleet en altijd een beetje bang dat ik de groep ophou met mijn ‘turtles through peanutbutter’ tempo. Ik was ook bang dat ik mezelf overschatte omdat bijna 20 km door bos en hei in Nederland echt heel andere koek is dan het ruwere terrein en de hoogtemeters daar. Ook vroeg ik me af hoe de hut op zich zou zijn; een slechte nachtrust of andere ontberingen trekken een enorme wissel op mijn prestaties. En wat vindt mijn lichaam van drie dagen achter elkaar trailen? Dat was wel de grootste vraag.

 Vrijdagavond kwamen we halverwege de avond in de hut aan. We waren met 4 Move by MD-leden, waaronder onze coach Monica Dekker, aangehaakt bij een groepje van doorgewinterde (vrouwelijke) trailers, die de avond gezellig borrelend doorbrachten. Wij met onze Motivation & Drive willen er alles uithalen wat erin zit, dus hop trailkleding aan, lampje op en tegen 22 uur trokken we de vrieskou in voor een rondje van 10,7 km. Het begon al meteen uitdagend omdat het singletrack paadje omhoog nauwelijks te vinden was en plots ophield omhoog te gaan. We besloten om de steile helling dwars door de bush bush ‘over’ het lijntje op onze Garmins te volgen. Goede gps apparatuur is belangrijk bij trailen. De drie andere teamleden hadden de route op hun Garmin horloge, ik op mijn Garmin gps-maps 64s handheld. De Fitbit Ionic, mijn sporthorloge mist navigatiefuncties en in het donker met lenzen in, zie ik sowieso niet zo goed, dus al had het ding dat wel, dan zag ik er vast geen moer op. Ik had 1 stok (pole) meegenomen die tegen die schuine bomenhelling nog goede diensten bewees maar verder op de route overbodige bagage was, dus morgen lekker thuis laten. We trailden meest op karrensporen en helaas ook op veel asfaltweggetjes. Dat is minder leuk en op trailschoenen ook minder lekker. Ik deed mijn best om de rest bij te houden in een hoge D2 qua hartslag en de rest hield er rekening mee dat ik wat minder snel kan. Dat vind ik lief, ik heb me geen moment een blok aan hun been gevoeld. Ik voelde wel blokken aan mijn eigen benen, dus dat ik qua werk een zware week had gehad. Dat kon ik allemaal lekker van me af laten glijden. Dat vind ik één van de voordelen van trailen, je rent je hoofd leeg. Het was een mooie heldere nacht, één van mijn renmaatjes weet veel van astronomie, leuk dat hij allerlei sterrengroepen wist te benoemen. Al rennend hebben we ook een filmpje gemaakt, lang zal ze leven zingend voor een teammaatje dat niet mee kon op ‘trailkamp’. Dat is leuk om te doen, dat is fun om te krijgen.

Omhoog rennen is nog best een dingetje; dat kost me veel energie. Energiek omhoog wandelen kan ik juist weer heel goed. Ik wandel soms sneller omhoog dan ik kan rennen, raar maar waar. Toch wil ik steeds zo lang mogelijk blijven rennen, wat dan echt sjoggen wordt, ook al is het advies van Monica om bij paden die flink stijgen en waarvan je het eind van de stijging niet kunt zien, te gaan wandelen. Omlaag is weer geen punt, ik vlieg zowat….op asfalt….voor mijn gevoel dan ; )

De volgende dag gingen Monica en onze ‘astronoom’ 50 km trailen en mijn reisgenote en ik vonden de 24,4 km naar Durbuy wel geschikt. Ik had die route samengesteld uit diverse bestaande routes. Het zwaartepunt lag in de eerste helft qua hoogtemeters en de laatste 6 km liepen vrij vlak langs de Ourthe. Als je met zware benen nog een heuvel op moet, is dat minder plezant. Horecagelegenheid om even lekker te kunnen pauzeren vind ik op dat soort afstanden ook wel fijn, dus gewoon ingepland.

Na een korte nachtrust waarin we het beide koud hadden, vertrokken we om half 10 en hoewel de lucht strakblauw was en het zonnetje scheen, was het nog best frisjes. We keken of we bij daglicht het paadje over de steile heuvel wel konden vinden, maar wederom moesten we dwars door het bosje manouvreren om weer op route te komen. Het wijdse uitzicht over de Ardeense landerijen, waar we de avond tevoren nog sterren en lichtjes hebben gekeken, was prachtig. Over karrensporen met gelukkig weinig asfalt stukken, werd ons pad al mooier en mooier, maar ook woester. Het was zalig weer, al heel snel rende ik in mijn Moveby MD T-shirtje. Het voelde als 20 graden en dat midden februari.

In het dalletje van riviertje de Neblon werd ik overvallen door een ultiem geluksgevoel, enerzijds door de mystieke mossige schoonheid van het landschap, anderzijds door de blijheid dat ik dit mag kunnen. Ik rende gewoon, ontspannen, relaxed met het zonnetje op mijn toet en ik vond het heerlijk. Voor een Bechterew ‘patient’ is wandelen vaak al een uitdaging, laat staan trailrunnen en dan ook nog dit soort afstanden. Natte oogjes, ook zonder Fishermansfriend.

In het pittoreske maar touristische Durbuy streken we neer op een verwarmd terras voor een bananen Latte (ja dat bestaat en viel in de smaak) en een warme Chocolat. Het is wel fijn dat we buiten konden zitten, met mijn modderschuiten durfde ik nergens naar binnen. Na de pauze moesten we een enorme natuurtrap op, een stevig klimmetje. We wandelden een flink stuk, om klotsende koffie en chocolademelk te voorkomen. Bij trailen kun je eigenlijk niet op die manier pauzeren als je flink door zou moeten rennen. Kleine slokjes, meer verdeeld over een periode is dan beter. Maar we waren er voor ons plezier en dus doen we het lekker toch. Toen het pad een paar kilometer later daalde, gingen we weer rennen. Ieder in haar eigen tempo, bij veranderingen van richting op de route wachtten we op elkaar. Dat is geen straf in het zonnetje in deze omgeving.

We kregen onze eerste echte watercrossing, ik nam eerst van de gelegenheid gebruik om mijn zweterige gezicht af te spoelen met het koude water uit het snel stromende beekje. De natte voeten waren heerlijk verfrissend. De eerste honderd meter sopt dat water nog in je schoenen, maar Salomon Speedcross 4 schoentjes dampen/lopen droog op de één of andere manier. Je houdt geen koude natte voeten.

In Bomal komen we de twee wandelaars van de Sy groep tegen. Zij liepen de 25 km route en waren  op weg naar Durbuy. We pauzeren bij de bakker, door het stukje over het asfalt en door straatjes zijn onze schoenen iets minder modderig…iets. De abrikozen briocheflap smaakt me uitstekend. Trailen maakt hongeriger dan wandelen. We hebben er dan al dik 18 km opzitten. Mijn benen voelen zwaar aan, zwaarder dan na een 50 km wandeling in Nederland. Traildinnetje heeft daar gelukkig minder last van (maar zij kan een marathon rennen) en gaat op haar eigen tempo door en komt me af en toe op’stofzuigen’, wat betekent dat ze me soms weer tegemoet rent en we samen verder rennen. Ik begin wandelend, flap zit nog hoog. Ze wacht op me bij een uitstulping van de Ourthe en filmt mijn watercrossing waar we serieus een meter of 30 door de Ourthe moeten waden en het hele koude water tot halverwege mijn kuiten komt. Met ijskoude pootjes sjog ik weer het gras op. Ook deze nattigheid raak ik snel kwijt en 100 meter verder zijn mijn voeten weer warm en voelen niet nat meer. Ik moet lachen als ik later het filmpje terug zie en mezelf daar zo kostelijk zie zwoegen om vooruit te komen; duidelijk zware benen. Ik ren verder langs de rivier, prachtig uitzicht maar ik ben echt moe en dus gaat het nu helemaal niet snel meer. Ik word steeds keurig opgestofzuigd, maar het verschil in tempo is wel heel groot. Om half 4 komen we weer bij de Tukhut aan. Bijna 26 km op de teller. Het voelt niet dat ik nu 25 km kan trailen, vooral vanwege de (onnodige) wandelstukjes erin, maar we hebben een fantastische dag gehad en dat telt. Na een kopje thee en een douche ben ik alweer hersteld en ga soep opwarmen voor iedereen.

De tweede nacht met een extra deken slaap ik als een roosje en word ik fit wakker. Uiteraard voel ik mijn spieren wel, maar ik wil toch de 17 km trail des Moines in Ferrières proberen. Onze astronoom vond de 60 km van de dag ervoor meer dan voldoende en laat zijn pijnlijke wreven even met rust en staat de kouwe natte trailschoenen van mijn traildinnetje wat op te warmen/te drogen boven een houtvuur. We halen ons startnummer, ik ga nog even naar de WC en als ik weer buiten kom ben ik mijn groepje kwijt. Er staat een grote groep trailrunners bij de start, ik hoor aftellen en ik denk, shit ik moet weg. Achteraf bleek dat dat de 25 km start was geweest. Foutje! Dus terwijl ik over het uitdagend parcours hopste met het prachtige bos helemaal voor mezelf als laatste van het staartje lopers, was mijn groepje mij kwijt. Mijn telefoon was ook nog eens uitgevallen met een softwarefout. Je zult dat altijd zien. Toen onze supporters langs de kant me zagen op een km of 6 waren ze blij dat ik weer opgedoken was. Ik voelde toen al dat dit parcours nog een veel zwaardere wissel op me trok dan de voorgaande tochten. Ik ging in het begin nergens wandelen, ik wilde weten wat ik trailend kon. Het ging niet snel, maar ik rende en ik genoot. Kon ik op andere trajecten nog wel wat snelheid in de afdaling winnen, de paadjes waren hier heel ongelijk, veel keien, graspollen, enkeldiepe modderstukken en boomwortels, je kon jezelf echt niet kamikaze naar beneden storten zonder letsel. Mijn rechterknie vond zelfs mijn voorzichtige daling wat minder leuk, het was nog net 5tgeen pijn, maar op alle dalende stukken had ik er ongemak van en ik besefte dat het niet handig zou zijn om de 17 km vol te maken. Gelukkig waren er ook kortere trajecten, de afslag van de 7 km run was allang voorbij maar de 9 km run was erbij gekomen, die was blijkbaar anders gestart. Op 9 km bij de post waar je wat kon eten en drinken, moest ik mijn keuze maken. Uiteindelijk werd mijn trail 12,7 km en had ik bij sterk dalen of een trap af serieus last van mijn knietje. Ik heb geen knieblessure gelukkig, alhoewel mijn spieren en banden nog best gebruikt en vermoeid voelen, geen pijn of ander ongemak vandaag. Dus ik heb 3 dagen Ardennen met gepaste terughoudendheid op al te lange inspanning met glans doorstaan en enorm genoten. Een goed persoonlijk schema en goede raad van mijn coach Monica helpt mij om verantwoord maar uitdagend op te bouwen.

Leonie

Trailweekend Sy

Ik keek er al enige tijd vol verwachting naar uit, en vrijdag 15 februari was het dan zover.

Het trailweekend in Sy (Ardennen) stond voor de deur.

Monica, en haar broer haalde mij op in Breda en niet veel later sloten Leonie en Eline bij ons aan.

We waren vertrokken, het avontuur kon beginnen. En een avontuur was het!

Vroeg in de avond reden we het plaatsje Sy binnen, een schattig klein dorpje met een oude kerk, spoorwegovergang, enkele terrasjes en uiteraard de blokhut van de bergsport vereniging waar we dit weekend zouden verblijven. Meteen bij binnenkomst werden we gastvrij ontvangen door 2 patrons. Patrons is de term voor gastheer / vrouw. Beneden was het sfeervol en lekker warm. Ik leg bewust de nadruk op beneden, want elke andere ruimte binnen de hut inclusief de slaapvertrekken hadden bijna dezelfde temperatuur als buiten. Dit was zeker in het begin wel even wennen.

Na een bedje uitgezocht te hebben en een warme kop thee was het tijd voor de eerste avond trail.

Thermo kleding aan, hoofdlampje op, gezellige dames van Team Move by MD mee, bergen, klimmen, verkennen, heerlijk. Monica en Eline liepen hier en daar wat vooruit terwijl ik samen met Leonie achteraan hobbelde al beppend over koetjes en kalfjes. Heerlijke eerste run en een goede voorbode voor wat we zaterdag konden verwachten.

Ik had Monica kunnen overtuigen om zaterdag al heel vroeg te vertrekken. Ons doel was de zonsopgang zien vanuit een mooie plek in de bergen. Moeder natuur had dit prima begrepen en trakteerde ons op een adembenemend schouwspel van een rood oranje heldere lucht, nog zichtbare sterren aan de hemel en zichtbare dauw die op kwam zetten in de verschillende dorpjes in het dal.

 Een prachtig uitzicht waar alle elementen samen kwamen tot een harmonieus geheel.

Enkele uren in de run en kilometers prachtige trails verder was de middag aangebroken.

Ook hier snapte moeder natuur precies wat we nodig hadden. Het was helder, volle zon en de temperatuur was inmiddels gestegen naar +13 graden. Tijd om het winter outfit uit te trekken en te transformeren naar zomer kleding.

Bijkomend voordeel is dat de broer van Monica altijd wel ergens in de buurt was met de auto, dus het duurde niet lang voordat we de overtollige kleding in de auto konden achterlaten. We werden tevens ruim voorzien van drinken en snacks op de momenten dat we het nodig hadden. Monica is van het vloggen en de foto’s dus ook daar hoefde ik niet aan te denken.

Voordat ik het wist, riep Monica “we zitten nu op een marathon afstand”. Ik deed direct een innerlijke check en voelde dat het goed zat met de benen. Dit zou weleens de dag kunnen zijn dat ik mijn eerste ultra loop. Tegelijkertijd weet ik dat de man met de hamer plots en onaangekondigd langs kon komen om je direct op je plek te zetten. Ik bleef dus alert maar voorzichtig optimistisch.

10 kilometer later had deze spreekwoordelijke nare meneer met zijn hamer mij dan toch gevonden.

Ik was zo dichtbij de 60 kilometer inmiddels (op mijn horloge althans, die van Monica liep 2 kilometer achter) dat ik niet meer wilde stoppen. Monica pepte mij wat op en niet veel later stond er dan toch echt 60 km op het klokje.

Het was me gelukt! Enorm veel geleerd van Monica tijdens de run. Echt een ervaring rijker.

 Terug in de hut hebben we met het team gezellig gegeten om niet heel erg veel later allemaal voldaan te gaan slapen.

Zondag voelde mijn benen alsof ze gegoten waren in een mengsel van staal en lood. Ik moet bekennen dat ik zelf ook weinig tot geen zin had om ook maar 1 meter te rennen. Gelukkig ging de rest wel op pad en kon ik dus supporten waar nodig.

Er was een trail event niet ver bij Sy vandaan en Leonie en Eline deden mee. Ik zag dat de schoenen van Eline ruim doorweekt waren van de dag ervoor dus ik ben ze gaan drogen en roosteren boven een vuur wat op de locatie aanwezig was. Niet veel later waren de dames gestart en ben ik met Berry en Simon frietjes gaan eten.

Halverwege de middag zat het mooie en vooral spannende avontuur er weer op. We sloten af met elkaar in de berghut en reden rond 15:00 weer terug naar Breda. Uiteraard in Breda nog een heel klein borreltje, en uiteraard weer friet.

Ik kijk terug op een prachtig weekend en wil dan ook iedereen bedanken die hier deel van uit heeft gemaakt. Toch in het bijzonder Monica voor de begeleiding voor, tijdens en na mijn eerste ultra. De kennis die ik hieruit heb meegenomen zullen mij helpen in de toekomst, want een ultra smaakt altijd naar meer 🙂

Ik ben trots om deel uit te mogen maken van de bijzondere groep mensen in Team Move by MD, en draag dit clubje een heel warm hart toe.

Michael 

Trainingweekend; kilometers maken

Vrijdagavond kwamen wij rond 20:00 uur in de tukhut in Sy. Daar werden wij ontvangen door de patrons. Twee vriendelijke vrouwen die veel vertelde en veel vragen hadden. Nadat wij de spullen hadden opgeruimd, wat hadden gedronken en kennis hadden gemaakt met de andere groepsleden, zijn wij gaan lopen. Hoofdlampje op en gaan. De eerste klim was al lastig te vinden en gelijk een pittige. Handen en voeten omhoog. Daarna werden het wat bredere paden en verhard. Laatste stuk was weer een leuk stukje dalen.

De volgende ochtend had ik mij over laten halen om vroeg te vertrekken. 4:00 uur vond ik echt te vroeg, dus dat werd 6:30 uur. We hadden een route, maar op sommige stukken hebben we zelf een stuk eraan geplakt. Tijdens de zonsopkomst stonden we (Michael en ik) op een heuvel waar het uitzicht echt prachtig was. Na een paar minuten te kijken, zijn we door gegaan. Het werd al licht, maar warm was het nog niet. Toen we vertrokken was het -3. Ook niet heel koud voor de tijd van het jaar.

Rond 10:00 uur hebben we de winterkleding verruild voor korte broek en shirt. Het werd nu echt warm. Daar waar Michael nog was van plassen ontwijken, ging hij er nu toch in. De eerste 15 km waren mooi en in vergelijking ook het zwaarst. Hier zaten de meeste hoogtemeters. Veel klimmen. Soms zelfs op handen en voeten. Erg leuk. Rond lunchtijd kwam mijn broer Anne Jouke met chips en cola. Handig iemand die op de route rijdt. Hij was er bij om te filmen met de drone. Dat heeft mooie filmpjes opgeleverd.

Na 52 km kwamen wij weer bij de tukhut en toen hebben wij er nog een stukje aan vastgeplakt. Michael kwam daardoor op de 60 km uit en ik op 57 km. Blijft bijzonder…. je loopt naast elkaar en het wijkt zo af.

De volgende ochtend hebben een aantal een wedstrijd gelopen. Anne Jouke en ik zijn toen naar Spa gereden. Daar hebben we eerst het een en ander bekeken. Vervolgens heb ik daar nog een ronde van 20 km gelopen. Deel van de route van de extra trails van 20 km en de volledige 10 km-route. Daar kun je ook mooi lopen.

Aan het eind van deze drie dagen had ik 89 km op de teller staan. Doel was tussen de 75 km en 100 km. Aardig gelukt al zeg ik zelf.

Nu op naar het volgende doel!

Monica

28 januari 2019, Breda. De eerste Helweek van sporters van Move by MD begint. Na een voorbereiding van twee á drie weken is het zover. Sporten, focussen, hard werken, doelen stellen en een nacht overslaan. Elkaar steunen, samen sporten en elkaar wakker houden. Zwaar, moe en voldaan. Als afsluiting een biertje. Hoe is het een aantal deelnemers vergaan en hoe kijken zij er op terug?

Moe

De Helweek ging van start op maandag ochtend. We zijn begonnen met allemaal voor de eerste keer opstaan om 05.00 uur. Daarna even gezond ontbeten met havermout en vers fruit en op naar de eerste keer sporten. Dit maal gingen we bij het blushuis core stabilty training doen. Tegen het einde van de training kwamen daar de eerste mensen aan die gingen werken, zij zullen wel gedacht hebben.

Na het trainen ging ieder zijn eigen weg vervolgen met ieder een eigen doel. Ik had besloten om een week geen koffie te drinken. Drink graag altijd elke ochtend een bakkie voor het werken met een vroege dienst en dan als ik aankom weer op het werk en zo gaat het een beetje door als ik aan het werk ben. Dus een week opletten wat ik eet en drink.

De dag ging voorbij en het ging goed. Ondanks het hele vroege opstaan. Ik had wel afgesproken met mezelf dat ik zou zorgen dat de Helweek geen uitputtingsweek zou worden en mijn rust zou pakken als ik dat nodig heb. Zo ben ik deze avond ook om 21.00 uur naar bed gegaan. Dinsdag heb ik rustig aan gedaan, merkte dat het de dag ervoor iets te veel voor me was geweest en ben gaan sporten met hot yoga dit is zo onwijs ontspannend en relaxen dat het voelde als dagje sauna. Daarna ben ik toch even uurtje rustig gaan liggen en ben ik weer gaan herpakken. Vandaag starten ook mijn werkweek met een avond dienst.

Woensdag ochtend was de wekker er weer om 05.00 uur. Waar ik deze dag weer ging proberen om een uurtje te gaan trainen en core stabilty te doen. In verband met het slechte weer was het vandaag binnen nu Loperscomapy by Berry’s. Na het uurtje trainen had Berry voor een gezond ontbijtje gezorgd nadat genuttigd was ben ik met Berry en Monica een uurtje gaan zwemmen en toen door naar huis waar ik vegetarische erwtensoep ging maken voor de Helweek we run 76 xl. En daarna door naar het werk met een avonddienst. Best zwaar was het om zoveel te sporten en bezig te zijn. Ondertussen had ik ook elke dag de opdrachten uit de map gedaan. Geen tv aan en focus op mezelf.

Donderdag en vrijdag was de dag dat we een nacht gingen overslaan. Ik heb hieraan niet mee gedaan. Helaas door mijn reumatische aandoening heb ik heel veel slaap nodig om stuk minder pijn te hebben. Dat is de reden ook dat ik het slapen van 22.00-05.00 uur ook niet helemaal heb meegedaan. Het vele sporten is voor mijn al een hele opgaven op zich. Maar terug naar de donderdag. Om 20.15 uur begon de standaard We Run 76 die ik werkelijks probeer te lopen als het lukt met werken. Het tempo zat er goed in en heb een pr qua tempo gelopen. Daarna nog een drankje met z’n allen en ben bij Berry in de zaak blijven hangen en wat gedaan voor mijn werk totdat we de nacht run gingen lopen; de We Run 76 XL. Daarna ben ik meteen naar huis gegaan. Was dood en dood op en was erg blij dat ik de nacht niet ging doorhalen. Vrijdag ochtend om 07.00 uur begon de werkdag weer. Collega’s merkte op dat het niet zo goed ging met mijn. Dat ik erg vermoeid was en dat ik niet mezelf was. Was blij dat ze het terug koppelde. Voelde me ook echt niet lekker. Had veel pijn in mijn gewrichten en was enorm stijf. Dus klopte wel dat ze het merkten ook voelde ik me zo moe wat ik me niet meer kwam focussen. Besloten om na het werk en het avondeten te gaan slapen. De volgende dag begon als een normale werkdag, ging gelukkig allemaal al weer iets beter. Op het einde van de dienst bleek er een uitzendkracht niet was komen opdagen. Tja en het is helaas erg druk op de afdeling. Mede doordat ik in het boek had gelezen je werkt deze week harder dan ooit enz. besloot ik de dubbele dienst te doen. Zo kwam ik dus pas tegen 22.00 uur weer thuis van hele lange werkdag. Het was zondag en de laatste dag van de Helweek. Ik had deze ochtend moeite met opstaan ik was echt een beetje uitgeblust. Eenmaal op het werk begon de drukke werkdag langzaam aan steeds drukker en drukker te worden. Wij staan normaal met 4 man zorg personeel van 7.00-15.30 uur en een keukendienst van 8.00-13.30 uur in het weekend. Nu waren we met genoeg personeel maar ging er eentje ziek naar huis en de andere was er maar tot 13.00 uur bleven dus met 2 man zorg personeel achter. Tijdens het eten werd een patiënt steeds slechter waar ik uiteindelijk vast bij stond en mijn collega de rest van de afdeling had. De keukendienst kwam helaas niet langer blijven dus was het erg druk. Na de drukke werkdag zijn we als afsluiting van de Helweek met zijn  alle uit eten geweest.

Ik kijk terug op een week waar ik mezelf nog meer heb leren kennen. Waar ik achter ben gekomen ik echt helaas veel slaap echt nog steeds nodig heb en vooral in combinatie met werken en sporten. Ik zou als de Helweek 2020 terug komt zeker overwegen om het nogmaals te doen.

Groetjes,

Agnetha

Terugblik op de Helweek

Breda, dinsdag 5 februari 2019. Alsof er een slagveld plaats heeft gevonden. Wind  buiten. Regen tegen de ramen. De afwas staat nog op het aanrecht. Een zak paprika light chips ligt op de grond. Een leeg glas wijn. En nee, er is nog net niet gevochten om Tony Chocolony, al doen de brokstukken anders vermoeden.  Hebben we hier te maken met een doorgewinterde cough potato? Of met een Helweek-survivor, die net de zevende hemel heeft ontdekt?

Als we het boek van Bertrant mogen geloven, krijg je pas echt het gevoel dat je leeft, als je voor contrast zorgt. En contrast was er zeker, want zelfs al had ik de week ervoor nog 6 van de 7 dagen gesport en kook ik doorgaans als vegetariër best gezond; tijdens de Helweek leef je in een totaal ander ritme. Elke dag om 5 uur op, om 10 uur erin en tijdens die 17 uur daartussen haal je alles uit je dag.

Je begint de dag goed, met lekker een uurtje sporten. Niet de normale trainingen, maar juist ook sporten die je anders niet zo snel doet zoals in mijn geval dan zwemmen en dauwtrappen. Daarna kleed je je op je paasbest, ben je de hele werkdag super productief en gefocust en in de avond kook je een gezonde maaltijd en werk je aan verschillende opdrachten. Of je sport nog een keertje, omdat je je reguliere schema ook niet wilt laten verzuimen natuurlijk.

Drukke dagen waren het dus, maar gelukkig stonden we er niet alleen voor. Wat echt een heel goed gevoel gaf, was dat we dit als team deden en elkaar motiveerden. Met elke ochtend een ‘goeiemorgen’ whatsappje om 5 uur, maar ook bijvoorbeeld met een gezamenlijke run in de nacht dat we allemaal wakker moesten blijven. We hebben ons allemaal maximaal gegeven en Move By MD zorgde voor extra activiteiten in de vroege ochtend waar we bij konden aansluiten. De werkmap die ze bij het boek hadden verzorgd, werd elke dag goed gebruikt voor de receptjes en als logboek voor de verschillende opdrachten die we hadden, zoals het bepalen van je verbeterpotentieel en het uitdenken van je plan voor komend jaar.

Dat het fysiek toch best een uitdaging was, merkte ik vooral vrijdag en zaterdag. Die nacht niet slapen hakte er flink in. Nu, een paar dagen na de Helweek, ben ik een ervaring rijker en weet ik dat er veel meer uit je dag te halen valt dan je denkt. En al ben ik blij als ik mijn bedje weer zie, ik kijk nu al uit naar de nieuwe uitdagingen die eraan zitten te komen, zoals de Strong Viking Run komend weekend.

Die zak met chips was de uitzondering, hou ik niet eens van eigenlijk, maar in de regel wil ik wel graag doorgaan met de receptjes uit het werkboek. Ik heb gemerkt dat mijn spastische darmen daar heel erg blij van werden. Voor morgen staat er dus alweer een gezonde lunch in de koelkast, en een gezamenlijke zwemafspraak. Want al was de week een ‘hel’  de goede dingen houden we er natuurlijk graag ook in voor het vervolg!

Groet,

Eline

Mooie Helweek

Wat kijk ik terug op een mooie Helweek. Het heeft mij zoveel moois opgeleverd. Toch echt een cadeau voor mij zelf en wat het boek aangeeft het beste uit je zelf halen! Het volgende leverde mij het op:- suiker behoefte is afgenomen – resetten van inname behoefte- gewicht verlies- water echt lekker vinden

Door o.a. bovenstaande punten mij zeer energiek en positief gevoeld- nieuwe recepten – De voordelen van vroeg opstaan- sociale media lust is verminderd- nieuwe sporten ontdekt – nog meer genieten van al het kleine- ervaringen opgedaan in (wel/niet) slapen/rusten – meer inzicht in mijn eigen ikke – meer zelfvertrouwen –  Meer waardering voor mijn rust, voeding, sport, eigen tijd- nieuwe belevingen: o.a. vroege vogelwandeling- vele klusjes zijn af.- nieuwe doelen. Op naar de volgende Helweek.

Groetjes,

Judith

Deze maand is het tot nu toe druk geweest, maar het voelde als redelijk rustig. Ik heb vanaf 1 januari begonnen met een Bullet Journal. Op zondag ga ik de hele week plannen. Wat moet ik doen? Ik doe dit voor het sporten en voor werk en andere afspraken. Dat maakt het dat ik het ervaar als rustig.

Plannen

Eind 2018 werd alles beetje chaotisch voor mijzelf. Werk op school, Move by MD en dat nog privé. Ik wist wel wat ik wanneer moest doen, maar echt plannen dat deed ik niet. Daardoor liet ik het sporten qua krachttraining achterwege. Het voelde ook gewoon als druk. Nu ga ik dus op zondag echt zitten en de belangrijkste dingen plan ik nu dus echt. Dat geeft zoveel inzicht en duidelijkheid. Ik doe dat niet in een digitale agenda, want dat werkt echt niet voor mij. Dan zit ik nog meer op de telefoon. Als ik het opschrijf, inhoud ik het beter. Dus lekker ouderwets met pen en papier.

Hardlopen/trailrunnen

Dit jaar heb ik in september een groot doel gesteld. De trainingen zijn al begonnen. Ik heb nog niet evenementen uitgezocht die ik wil gaan lopen om extra kilometers te maken. Veel (ultra)lopers lopen echt tussen de 80-100 km per week. Voor mijn knie is dat niet goed. Vorig jaar merkte ik al, dat het voor mij ook niet nodig is. Ook ik moet zo nu en dan echt kilometers maken, maar niet iedere week. Dit weekend heb ik wel een piekweekend.

Dutch Coast Ultra Run by Night  

Morgenavond (vrijdag 25-1-’19) sta ik aan de start bij Dutch Coast Ultra Run by Night. Vorig jaar heb ik deze ook gelopen. Na de finish zei ik toen, dat ik hem nooit meer zou lopen. Zo saai….. Toch ga ik weer starten. Waarom? Deze loop heeft iets. Je loopt 75 km in de nacht. Iedereen slaapt. Je hoort alleen het geluid van de zee of de wind als het heel hard waait. Bij de lange ultra’s loop je ook een nacht. Ik zie dit ook als een goede training. Het parcours is dit jaar veranderd. Ik ben ook erg benieuwd.

Als ik mij goed voel, dan loop ik zaterdag de Mastbos trail, wat ik meer een bosloop vind. Wel in eigen stad en goed voor de kilometers.

Zondag loop ik de wintereditie van de Fantomes 25 km. Vorig jaar lag er heel veel ijs op de paden in de Ardennen. Ik ben erg benieuwd hoe het nu is.

Dit weekend kan de teller op 114 km komen te staan. Daar ga ik voor! Goed aankleden tegen het weer. Geloof dat we alles kunnen verwachten. Het belangrijkste is genieten!

Ultimate Instability

Vorige week heb ik een gave training gedaan: ultimate instability. Hele gave training. Je kijkt niet naar losse onderdelen van je lichaam, maar naar het geheel. Je spieren ect. functioneren niet los van elkaar, maar met elkaar. Zo ga je ook trainingen. Daar valt voor mij, maar ook voor vele andere lopers, nog veel winst te behalen. Ik heb dus ook ontzettend veel zin in de trainingen die ik geef en dat ook toe kan passen.

En verder……

Verder is het eigenlijk best rustig. Ik ben wel druk bezig met Move by MD verder op te zetten. Ik ga proberen om in Werkendam (daar kom ik oorspronkelijk vandaan) trainingen op te zetten. Mijn zus Laura wil graag gaan Powerwalken, dus waarom niet proberen. Anders weet je nooit of het lukt!

Hoe moeilijk 2018 was; ik ben tot nu toe positief begonnen. Dat merk ik aan veel dingen. Ben rustiger, slaap beter, voeding gaat ook beter. Nu alleen nog afvallen ;-). Dat komt ook wel.

O ja…… volgende week ga ik de Helweek weer doen met nog een paar mensen…… Daar later meer over!

De eerste week van januari zit er op. Goed nieuwjaar wensen mag nog net: op een mooi, sportief, gezond en gelukkig 2019 en alles wat er voor jou nog bij komt. Voor mij zit de vakantie er inmiddels op. Werk begint weer.

Lui zijn

De vorige blog ging over Bello Gallico. Daarna heb ik weinig gesport. Had er geen zin in en mijn lijf wilde even rust. Daar kan ik ook heel goed aan toe geven ;-). Sommige mensen denken dat ik altijd bezig ben en iedere dag sport. Ik kan ook heel goed bankhangen en tv kijken, boek lezen of creatief bezig zijn. Als ik aan een tv-serie begin op Netflix, dan kijk ik die ook af. In de vakantie was de afstandsbediening een goede vriend van mij ;-). Heerlijk gewoon!

Terugblik

2018 was voor mij het jaar van opnieuw gaan sporten. Ik moest opnieuw beginnen met hardlopen en de kracht was ook ver te zoeken. Daarbij kwam ik ook wat kilo’s aan. Dat vond ik uiteindelijk nog het ergste. Ik kwam er achter dat ik een voedselallergie heb. Dus een goed moment om aan die kilo’s te werken was er niet, want ik moest echt uitvogelen waar ik wel en niet tegen kon. Nu ik dat beter weet en het ook stabiel is, kan ik daar ook iets aan doen. Waar ik ook achter kwam tijdens dit proces, is dat hoe slanker niet betekend dat je ook beter bent qua hardlopen. Het voordeel bij mij is dat ik veel spieren heb en dus sterker. Daar kun je ook snelheid uit halen.

Verder was het op sportgebied het uitbouwen van kilometers. Dat is aardig gelukt, al zeg ik het zelf. Daar ben ik trots op. Ik heb daar bewust voor gekozen en niet voor de snelheid. Ik wilde zo graag weer ultra’s lopen. Misschien had ik het gecombineerd kunnen doen, maar dit voelde op dit moment het beste.

Op persoonlijk vlak was 2018 niet het allerbeste jaar. Veel met mijzelf in  de knoop gezeten. Overlijden van mijn moeder had veel meer impact. Qua relatie was het niet makkelijk. Die stukjes neem ik nog mee 2019 in, maar dat gaat goed komen! Ik heb een aantal hele lieve mensen om mij heen die mij altijd steunen en helpen. Die heb ik nodig gehad en zal ik ook blijven hebben. M4 blijf ook komend jaar lief en leed delen. Hopelijk meer lief dan leed!

Opstarten en keihard knokken voor Move by MD. In Move by MD kan ik mijn “ei” kwijt. Leuke dingen doen en organiseren. Mensen helpen en begeleiden in het sporten. Ook daarin vind ik sommige dingen lastig. Voor veel mensen kan ik hard overkomen, maar dat ben ik van nature niet. Probeer altijd van het beste uit te gaan in de mens. Daardoor heb ik wel gigantisch mijn hoofd gestoten. Samenwerking aangegaan met mensen, die er dus op andere dingen uit waren. Dat kwam mij niet ten goede. Dat is voor 2019 een leermoment.

Naast Move by MD heb ik nog een bedrijfje. Daar begeleid ik kinderen met leerproblemen. Dat bedrijfje heb ik al langer en haal ik ook ontzettend veel voldoening uit. De kinderen zien groeien. Iets wat ze zo moeilijk vinden en dat ze beter gaan presteren. Daar krijg je zoveel waardering van. Zowel van de kinderen als ouders.

Dan verder

Dit jaar ben ik positief gestart. Langzaam ben ik doelen aan het maken. Wat wil ik? Het wordt steeds concreter. Dat geldt voor persoonlijk, sport, werk op school en mijn bedrijfjes. Gisteren heb ik mij ingeschreven voor dit doel voor mij: Great Escape. Daar waar de Bello Gallico 100 mile te vroeg kwam, ga ik nu voor die 100 mile in september.

Dit jaar ook meer genieten van alle kleine dingen die gebeuren. 2018 ben ik veel weg geweest om te trailrunnen. Erg leuk, maar ook erg vermoeiend. Daardoor ging ik mijzelf ook voorbij lopen. Dit jaar meer bij mijzelf en letterlijk in de buurt blijven.

In mijn eerste blog schreef ik een stukje over de Bello Gallico en faalangst. Ik schreeuwde het niet van de daken dat ik aan de start zou staan van de Bello Gallico en ik zei al helemaal niets over de afstand. Dat stukje heeft te maken met faalangst. Ik stond niet onvoorbereid aan de start en ik had een plan!

Zaterdagochtend om 3:00 uur zat ik heel zenuwachtig in de zaal in Oud-Heverlee in België. Nog een uur en dan zou het gaan beginnen. Het was koud. Ik twijfelde enorm wat ik over mijn thermoshirt aan zou doen. Uiteindelijk alleen een shirt met korte mouwen en een jasje. In mijn racevest zat nog een extra windstopper, dus als ik het heel koud zou krijgen, dan kon ik die aan doen. Nog even iets eten en drinken. Alle spullen klaar maken en toen was ik klaar. Intussen kwamen er bekende ook binnen. Ondanks dat ik erg zenuwachtig was, voelde de sfeer wel ontspannen. Om 3:55 uur vertrokken we richting start. Vooral niet te lang buiten in de kou stil blijven staan ;-). Toen konden we om 4:00 uur vertrekken.

Mijn plan was om niet in het grote geheel te denken, maar in de stukjes van verzorgingspost naar verzorgingspost. In stukken van 20 km. De eerste post was in een café. Er lag, zoals ook bij de andere posten, genoeg te eten en te drinken. Helaas heb ik een allergie, dus ik kon alleen chips pakken. Daar was ik op voorbereid, dus had ik alles in mijn racevest zitten. Bij de eerste post hebben we ongeveer 10 minuten gezeten. Toen weer rustig verder gelopen. Tijdens het tweede stuk kwam de zon op. Mooi gezicht. Helaas begon ik al een beetje last van mijn lies te krijgen. Niet heel erg. Het kwam en ging. Ik merkte dat tijdens het hardlopen het beste ging. Klimmen was alleen niet zo fijn. In dit stuk misten we een bordje, dus hebben we extra van het parcours kunnen genieten. Ik had de route in mijn horloge gezet, maar nog niet aan staan. Dat maar gelijk gedaan. Wat was dit een mooi stuk. Lopen op een pad wat eigenlijk geen pad is.

Bij de tweede verzorgingspost lag een dropbag. Daar kon ik mijn eten weer aanvullen. Bij deze post hebben we ook iets meer tijd genomen om te rusten. Even zitten en rustig eten en drinken. Qua weer viel het mee. Ik had het niet koud. Het waaide ook niet echt. Op naar de volgende 20 km. Bij dit stuk ging ik wel wat rustiger doen. Stukken omhoog echt wandelen, want ik moest nog een eind. Ik had in oktober al de keus gemaakt om niet voor de 160 km te gaan. Die kwam nu simpelweg te vroeg. Ik zou het misschien wel kunnen lopen, maar dan niet zonder “schade”. Dat vind ik het niet waard.

Op naar de derde post. Bij de derde post kende ik wat vrijwilligers. Daar lekker zitten en kletsen. Nu kwam ook het besef dat ik de snelle mannen op de komende 20 km tegen kon komen. Wat knap is dat om zo snel op zo’n afstand te kunnen lopen. Ben ik daar dan jaloers op? Nee dat niet, maar wel respect. Ik heb bewondering voor iedereen die tot het uiterste gaat. Ongeacht de afstand, snelheid of sport.

Op naar de volgende 20 km. Bij de volgende post zou ik op 80 km zitten! Dit deel van het parcours vond minder zwaar zo op de dag. Redelijk vlak. Wel opletten geblazen, want op sommige stukken kon je verkeerd lopen. Op een gegeven moment zagen we de eerste lopers die aan de tweede ronde begonnen waren. Er was echt wederzijds respect. Ik begroette ze: “Goed bezig en wat knap!” Hetzelfde werd terug gezegd. Dat is zo leuk aan de trails. De ontspannen sfeer die er dan toch is. Op naar de 80 km! Dit stuk begon mijn lies nog wat meer op te spelen. Het voelde minder zwaar dit stuk, maar fijn lopen was het door de weilanden niet. De ondergrond was bevroren, waardoor ik last had van de sporen. Hoe zou dit stuk straks op de terugweg zijn? Best wel open stukken en het ging harder waaien. Op zich ging dit ook nog. Het laatste stukje van deze 20 km was mooi. Over de vlonderpaden langs het water.

Toen kwam post van 80 km oftewel start/finishlocatie. Dit is vaak een punt waar veel lopers stoppen. Om het op te brengen om weer te starten…… Ik had veel zin in een warme maaltijd. Er zou voor mij glutenvrije pasta zijn. Helaas was die er toch niet. Ik had gelukkig zelf eten en drinken, maar iets warms naar binnen werken zou toch lekkerder geweest zijn. Daar moet ik nog iets op verzinnen een volgende keer, of geen lange trail meer doen in de herfst/winter.

Na het eten ook omgekleed. Droge en warme kleren aan. Toen ingezet op de laatste 20 km. Ook al zouden deze heel goed gaan, ik zou stoppen bij de volgende post. Ook al zou ik qua tijd door kunnen gaan en het uit kunnen wandelen. Genoeg is genoeg.

Deze 20 km vielen tegen. Het was zo ontzettend koud. Daardoor kreeg ik nog meer last van mijn lies en stijfheid. Hardlopen ging niet altijd meer. Het ging harder waaien en het begon te hagelen. De laatste 5 km duurde voor mijn gevoel zo ontzettend lang. Toen was het ook echt genoeg. Wat ik de eerste keer ervoer dit stuk, dat het een “makkelijk” stuk was, voelde nu zo zwaar. Weer was anders en het was donker.

Ik heb mijn doel dus wel behaald!!!!! Totaal 106,9 km! Een PB voor mij qua afstand en dus ook qua tijd. Wat kan een mens veel. Je kunt grenzen verleggen, maar wat wel heel belangrijk is: luister naar je lichaam en stop op tijd als dat nodig is! Dat is vaak nog moeilijker dan doorgaan. In vele ogen heb ik misschien gefaald, maar voor mij is dit de overwinning. Hier ging ik voor. Ga ik die 160 km nog een keer doen? Dat is nu mijn doel voor 2019. Doelen zijn er om naar toe te werken en hopelijk te behalen. Dan blijf ik er nog wel bij: doe dit alleen als het verantwoord is!

Hoe is het nu met die lies? Wat het precies is weet ik niet. Zondag had ik er al nauwelijks last meer van. Toen ben ik in Breda tijdens de Santa Run nog 6 km gaan lopen in het Mastbos. Gek genoeg; nergens last van. Het is een heffende spier. Ik kon op een gegeven moment mijn been nauwelijks meer optillen. Daar ligt nog wat werk qua trainen. Mijn beide knieën hebben het goed gehouden. Geen last van gehad. Besef blijft wel, dat het voor mij een zwak punt is. Blijven doseren en goed in de gaten houden. Vooral de juiste oefeningen doen en GENIETEN.

Ik wil als laatste iedereen bedanken voor de begeleiding tijdens het lopen, opbeurende woorden, de vrijwilligers van Bello Gallico, de organisatie en alle lieve berichten. Op naar 2019!

De eerste blog ging over het stellen van doelen. Doelen ben ik aan het stellen. Niet alleen qua sport. Ook voor mijzelf, oftewel privé. Volgende week zaterdag is dan “het doel” van dit jaar qua sport. Best spannend nu. Zeker na gisteren…….

Van flow naar ziek

Na de Zevenheuvelennacht zat ik lekker in de flow. Die ging zo lekker. Oké ik ging ook stuk op een positieve manier. Tot vorige week maandag. Toen ging ik vanaf mijn werk ziek naar huis. Geen griep, maar wel hevige hoofdpijn wat resulteerde in migraine. Na een aantal dagen thuis geweest te zijn, ging ik op vrijdag weer aan de slag. Die avond liep ik ook nog een leuke run: Light the Night Breda. Vanaf Strand Binnen liep je naar het Valkenbergpark. Daar kon je meerdere rondjes lopen. Ik heb daar gezellig met een groepje gelopen. Niet op een tijd, maar gewoon ontspannend gelopen.

De dag erna heb ik een social trail gegeven. Er kwam een leuke en gezellige groep mensen op af. Van deze twee loopjes had ik op zich weinig last. Dus dacht ik wel te kunnen starten aan de Voorne’s Duinen Trail.

Voorne’s Duinen Trail

Bij de start begon ik toch al een beetje te twijfelen. Waaide erg hard. Los zand is niet zo mijn ding. Door regenval was een deel ook erg modderig. Ik ben toch gestart en per verzorgingspost zou ik kijken hoe het ging. Na ongeveer 10 km kwam ik wel in mijn pas. Ik ben een diesel en ik heb het vaak zwaar de eerste 10 km. Nu viel dat nog zwaarder. Toen ik in mijn pas kwam, ging het ook best redelijk tot de 36 km. Veel marathonlopers zeggen dat je dan de man met de hamer tegen kunt komen. Op de weg kom ik die ook altijd wel tegen bij een marathon, maar bij de trails eigenlijk nooit. Dit was niet “de man met de hamer”, maar het ging gewoon niet lekker. Vanaf dat punt stukken door het losse zand vooral gewandeld. Verder ging het op een rustige looptempo wel goed. Uiteindelijk toch de finish gehaald in iets meer tijd dan verwacht. Het belangrijkste is nog altijd uitlopen, dus het is goed zo.

De Voorne’s Duinen Trail is wel een hele leuke trail. Leuke vrijwilligers, goede verzorgingsposten en bij de finish wordt je leuk onthaald. Zelfs tot het einde bij de laatste loper.

Bello Gallico

15 december staat dan de Bello Gallico op de agenda. Ik hoop dat ik de komende weken nog fitter word. Geen nasleep meer van vorige week. Ik hoorde gisteren, dat er best wat lopers zijn die tijdens de Bello Gallico de eerste ronde van 80 km rennen en de tweede ronde wandelen. Dat is ook een optie ;-). Ik start en ik loop dan van post naar post. Om de 20 km is er een post. Dan beslis ik of ik verder loop of niet. Ik heb er zin in, ook al zie ik er door gisteren wel een beetje tegen op.

Feestdagen

Deze maand is ook van Sinterklaas en kerst. Afgelopen jaren vier ik met vriendinnen ook altijd Sinterkerst. Zo ook aanstaande zaterdag. Eerst ga ik dan de Villa Pardoes Run lopen en dan is het tijd voor cadeautjes! Altijd leuk met drie vriendinnen. Ieder jaar doen wij het een beetje anders. Wat begon met een gedicht en surprise, werd het dobbelspel. Dit jaar moet ik nog even een bordspel in elkaar zetten voor het spel dat we gaan spelen. Wat ik verder met de feestdagen ga doen? Nog geen idee. Vanuit huis werd er niet altijd iets bijzonders gedaan. Ik kom uit een streng gelovig gezin. Daardoor beleef ik het minder als de gezelligheid met elkaar en eten. Gewoon een film kijken, sporten en iets lekkers eten vind ik al meer dan genoeg.

O ja……..

Afgelopen vrijdag kwam ook mijn teamkleding binnen. Hoe gaaf is dat: team Move by MD. Ik heb cadeautjes uit kunnen delen. Ik heb voor het team een aantal mensen gevraagd. Vaak zie je in een hardloopteam de snelle mensen zitten. Dat wilde ik niet alleen. Ik vind iedere sporter knap. Of je nu snel bent of niet, of lange afstanden loopt of niet. Zou jij in een team willen zitten?

Doelen, doelen en nog eens doelen

Mensen op sociale media of in mijn vriendenkring vragen regelmatig of ik een doel heb waar ik naar toe train. Ik post vaak berichten op mijn privéaccount over de training die ik heb gedaan. Op het account van mijn bedrijf post ik berichten over de trainingen die ik geef. Echt persoonlijke dingen zet ik er niet op. Waarom niet?

Posten van berichten

Een foto posten van een training is leuk. Waarom zet ik er niet op waar ik voor aan het trainen ben of wat ik nog meer doe? Die vraag heb ik mij afgelopen dagen ook veel gesteld. Het antwoord weet ik. Als ik deze deel, dan zal ik een stukje bloot moeten geven van mijzelf. Dat vind ik wat lastiger. Waarom? Groot deel valt te wijten aan faalangst. Wat als ik grootst aankondig dat ik iets ga doen en het lukt niet?

Faalangst

Faalangst heb ik erg lang. Veel mensen zien dat niet aan mij. Op het voortgezet onderwijs moest ik hier ook mee aan de slag. Het is daardoor erg verminderd, maar niet weg. Voor mij is het veilig om alles bij mijzelf te houden en achteraf te vertellen wat ik heb gedaan. Dit wil ik overwinnen. Dat is een doel. Door dit te overwinnen, maak ik mijn anderen doelen ook kenbaar en geef ik mij wat meer bloot.

Zevenheuvelennacht

Ik heb meerdere doelen. Doelen op sportgebied, werk en privé. Ik zal jullie een stukje mee nemen. Afgelopen zaterdag liep ik de Zevenheuvelennacht. Tijdens deze 7 km heb ik echt gedacht dat hardlopen niets is voor mij: “Ik kan het niet meer. Ik ga helemaal kapot. Dus waarom doe ik het nog?” tijdens die 7 km wilde ik mijn tijd verbeteren uit 2014. Toen liep ik daar 36:57 minuten op de 7 km. Precies een jaar geleden mocht ik het hardlopen weer gaan oppakken na een revalidatieperiode. Ik heb toen vooral op duur gericht. Totaal geen intervaltrainingen gedaan. Toch liep ik afgelopen zaterdag die 7 km in 33:28 min. Bijna 30 seconde per kilometer sneller. Bij de finish gaf mij dat een super gevoel. De reden dat ik tijdens het lopen helemaal stuk ging was een gesprek met mijn broer. Geen vervelend gesprek, maar wel confronterend in een positieve zin. Daar ga ik later meer over vertellen.

Doelen voor dit jaar

Dit jaar staat er nog één doel op mijn lijst qua sporten: Bello Gallico. Ik heb mij ingeschreven voor de 160 km. Ga ik dat redden? Geen idee. Veel mensen zullen denken van niet. Aantal denken van wel, maar denken dat het net iets te vroeg komt. Ze zijn bezorgd dat ik dan te lang moet herstellen. Wat ga ik hier mee doen? Ik ga sowieso starten. Eerste lus van 80 km gaat lukken. Daarna gaat het voor mij beginnen. Ik heb een plan. Of ik de 160 km haal of niet; het is mijn race en niet die van een ander. Een jaar geleden had ik niet eens verwacht dat ik een ultra pijnvrij kon lopen! Ik houd jullie op de hoogte!

De inschrijvingen van verschillende voorjaarswedstrijden gaan weer open. Wil jij de marathon van Rotterdam lopen of een andere voorjaarsmarathon?

Is een marathon te ver? Wil jij gaan beginnen met hardlopen of je afstand naar bijvoorbeeld 10 km of halve marathon uitbreiden?

Meld je aan voor de informatieavond op 1 november om 19:30 uur of 16 november om 19:00 uur bij LC By Berry’s. Wij vertellen alles over het trainingsprogramma naar jouw doel.

Stuur een mail naar info@movebymd.nl en wij zien je dan!

Nieuwsbrief 1 (PDF)

De dagen van veel eten en meestal minder bewegen komen er aan. Op bezoek bij familie en/of vrienden of juist de rust nemen. Wat je ook gaat doen: fijne feestdagen!

Weten jullie al wat je op sportiefgebied zou willen doen in 2018?