In mijn eerste blog schreef ik een stukje over de Bello Gallico en faalangst. Ik schreeuwde het niet van de daken dat ik aan de start zou staan van de Bello Gallico en ik zei al helemaal niets over de afstand. Dat stukje heeft te maken met faalangst. Ik stond niet onvoorbereid aan de start en ik had een plan!
Zaterdagochtend om 3:00 uur zat ik heel zenuwachtig in de zaal in Oud-Heverlee in België. Nog een uur en dan zou het gaan beginnen. Het was koud. Ik twijfelde enorm wat ik over mijn thermoshirt aan zou doen. Uiteindelijk alleen een shirt met korte mouwen en een jasje. In mijn racevest zat nog een extra windstopper, dus als ik het heel koud zou krijgen, dan kon ik die aan doen. Nog even iets eten en drinken. Alle spullen klaar maken en toen was ik klaar. Intussen kwamen er bekende ook binnen. Ondanks dat ik erg zenuwachtig was, voelde de sfeer wel ontspannen. Om 3:55 uur vertrokken we richting start. Vooral niet te lang buiten in de kou stil blijven staan ;-). Toen konden we om 4:00 uur vertrekken.
Mijn plan was om niet in het grote geheel te denken, maar in de stukjes van verzorgingspost naar verzorgingspost. In stukken van 20 km. De eerste post was in een café. Er lag, zoals ook bij de andere posten, genoeg te eten en te drinken. Helaas heb ik een allergie, dus ik kon alleen chips pakken. Daar was ik op voorbereid, dus had ik alles in mijn racevest zitten. Bij de eerste post hebben we ongeveer 10 minuten gezeten. Toen weer rustig verder gelopen. Tijdens het tweede stuk kwam de zon op. Mooi gezicht. Helaas begon ik al een beetje last van mijn lies te krijgen. Niet heel erg. Het kwam en ging. Ik merkte dat tijdens het hardlopen het beste ging. Klimmen was alleen niet zo fijn. In dit stuk misten we een bordje, dus hebben we extra van het parcours kunnen genieten. Ik had de route in mijn horloge gezet, maar nog niet aan staan. Dat maar gelijk gedaan. Wat was dit een mooi stuk. Lopen op een pad wat eigenlijk geen pad is.
Bij de tweede verzorgingspost lag een dropbag. Daar kon ik mijn eten weer aanvullen. Bij deze post hebben we ook iets meer tijd genomen om te rusten. Even zitten en rustig eten en drinken. Qua weer viel het mee. Ik had het niet koud. Het waaide ook niet echt. Op naar de volgende 20 km. Bij dit stuk ging ik wel wat rustiger doen. Stukken omhoog echt wandelen, want ik moest nog een eind. Ik had in oktober al de keus gemaakt om niet voor de 160 km te gaan. Die kwam nu simpelweg te vroeg. Ik zou het misschien wel kunnen lopen, maar dan niet zonder “schade”. Dat vind ik het niet waard.
Op naar de derde post. Bij de derde post kende ik wat vrijwilligers. Daar lekker zitten en kletsen. Nu kwam ook het besef dat ik de snelle mannen op de komende 20 km tegen kon komen. Wat knap is dat om zo snel op zo’n afstand te kunnen lopen. Ben ik daar dan jaloers op? Nee dat niet, maar wel respect. Ik heb bewondering voor iedereen die tot het uiterste gaat. Ongeacht de afstand, snelheid of sport.
Op naar de volgende 20 km. Bij de volgende post zou ik op 80 km zitten! Dit deel van het parcours vond minder zwaar zo op de dag. Redelijk vlak. Wel opletten geblazen, want op sommige stukken kon je verkeerd lopen. Op een gegeven moment zagen we de eerste lopers die aan de tweede ronde begonnen waren. Er was echt wederzijds respect. Ik begroette ze: “Goed bezig en wat knap!” Hetzelfde werd terug gezegd. Dat is zo leuk aan de trails. De ontspannen sfeer die er dan toch is. Op naar de 80 km! Dit stuk begon mijn lies nog wat meer op te spelen. Het voelde minder zwaar dit stuk, maar fijn lopen was het door de weilanden niet. De ondergrond was bevroren, waardoor ik last had van de sporen. Hoe zou dit stuk straks op de terugweg zijn? Best wel open stukken en het ging harder waaien. Op zich ging dit ook nog. Het laatste stukje van deze 20 km was mooi. Over de vlonderpaden langs het water.
Toen kwam post van 80 km oftewel start/finishlocatie. Dit is vaak een punt waar veel lopers stoppen. Om het op te brengen om weer te starten…… Ik had veel zin in een warme maaltijd. Er zou voor mij glutenvrije pasta zijn. Helaas was die er toch niet. Ik had gelukkig zelf eten en drinken, maar iets warms naar binnen werken zou toch lekkerder geweest zijn. Daar moet ik nog iets op verzinnen een volgende keer, of geen lange trail meer doen in de herfst/winter.
Na het eten ook omgekleed. Droge en warme kleren aan. Toen ingezet op de laatste 20 km. Ook al zouden deze heel goed gaan, ik zou stoppen bij de volgende post. Ook al zou ik qua tijd door kunnen gaan en het uit kunnen wandelen. Genoeg is genoeg.
Deze 20 km vielen tegen. Het was zo ontzettend koud. Daardoor kreeg ik nog meer last van mijn lies en stijfheid. Hardlopen ging niet altijd meer. Het ging harder waaien en het begon te hagelen. De laatste 5 km duurde voor mijn gevoel zo ontzettend lang. Toen was het ook echt genoeg. Wat ik de eerste keer ervoer dit stuk, dat het een “makkelijk” stuk was, voelde nu zo zwaar. Weer was anders en het was donker.
Ik heb mijn doel dus wel behaald!!!!! Totaal 106,9 km! Een PB voor mij qua afstand en dus ook qua tijd. Wat kan een mens veel. Je kunt grenzen verleggen, maar wat wel heel belangrijk is: luister naar je lichaam en stop op tijd als dat nodig is! Dat is vaak nog moeilijker dan doorgaan. In vele ogen heb ik misschien gefaald, maar voor mij is dit de overwinning. Hier ging ik voor. Ga ik die 160 km nog een keer doen? Dat is nu mijn doel voor 2019. Doelen zijn er om naar toe te werken en hopelijk te behalen. Dan blijf ik er nog wel bij: doe dit alleen als het verantwoord is!
Hoe is het nu met die lies? Wat het precies is weet ik niet. Zondag had ik er al nauwelijks last meer van. Toen ben ik in Breda tijdens de Santa Run nog 6 km gaan lopen in het Mastbos. Gek genoeg; nergens last van. Het is een heffende spier. Ik kon op een gegeven moment mijn been nauwelijks meer optillen. Daar ligt nog wat werk qua trainen. Mijn beide knieën hebben het goed gehouden. Geen last van gehad. Besef blijft wel, dat het voor mij een zwak punt is. Blijven doseren en goed in de gaten houden. Vooral de juiste oefeningen doen en GENIETEN.
Ik wil als laatste iedereen bedanken voor de begeleiding tijdens het lopen, opbeurende woorden, de vrijwilligers van Bello Gallico, de organisatie en alle lieve berichten. Op naar 2019!
