Sy, België- Afgelopen weekend zijn wij met een groep naar Sy gereden om daar een weekend te gaan trailrunnen. Het winterse weer had plaats gemaakt voor lenteweer. Startend met een avondtrail in het donker, gevolgt door een trail waarbij Michael en Monica de zon op hebben zien komen en de afsluiter op zondag. Eline, Leonie, Michael en Monica nemen jullie mee in hun verhaal. 

Verslag Train to Trail in de Ardennen – februari 2019

Sinds januari 2019 volg ik bij MoveByMd het Train to Trail traject en zo kwam ik op de hoogte van het  weekendje SY, wat vanuit de ‘Tukhut’ in de Belgische Ardennen georganiseerd werd. Nu is trainen in Brabant natuurlijk ook superleuk, maar SY bood een goede introductie in trailen met wat hoogtemeters en een mooie kans om een betere loper te worden. Om te beginnen heb al veel meer variatie in het parcours zitten. Ik was dus wel benieuwd: hoe breng ik het er vanaf als er klimmetjes in zitten, afdalingen, watercrossings, blubber, ruw zand en stukken onherbergzaam gebied? En hoe navigeer je daartussen? Op naar het avontuur dus!

We vertrokken vrijdag 15 februari met verschillende auto’s richting Durbuys. Onderweg bood het navigeren al enige uitdaging, want we werden een parkeerplaats op gestuurd op Brussel Airport en kwamen daar niet zomaar weg zonder betaling. Blijkbaar moet je niet te veel op de flitsmeister-app vertrouwen in het buitenland. Zo rond half acht kwamen Leonie en ik aan in Durbuys waar we ons tegoed deden aan een ‘bourgondisch’ bordje pasta. Na nog wat laatste omzwervingen in het donker op zoek naar de niet gehesen TukHut-vlag, konden we ons installeren in de accommodatie  en gereed maken voor het eerste stukje trailen bij nacht. In een groepje van vier vertrokken we in het donker. Allen met hoofdlampjes op en warm gekleed. Eerst door een smalle stalen tunnel over de rivier, toen klauterend tegen een begroeide berghelling zonder pad en vervolgens via wat doornstruikjes zo de weilanden in met een prachtig vergezicht vol lichtjes vanuit de dorpjes in links en rechts in het dal. We liepen door het glooiende landschap, en zongen een verjaardagsliedje samen, terwijl we via het horloge en een soort navigatie-walki talki apparaatje de omgeving verkenden. De sfeer zat er goed in en het was ook prima loopweer, lekker fris, met heldere sterrenhemel.

De volgende dag beloofde het goed weer te worden en de meesten van ons hadden een mooie lange trailtocht uitgezocht. Monica en Michael waren vroeg vertrokken, heel stilletjes om ons niet te wekken en de zon te zien opkomen. Leonie en ik gingen rond een uur of negen op pad. Voor de zekerheid nam ik ook trailstokken mee. Achteraf was dat niet nodig op onze route, maar je kunt maar beter zo zelfvoorzienend mogelijk zijn en iets bij je hebben om je te verdedigen als hard wegrennen geen optie meer is. Met een beetje fantasie kon je met die stokken toch heel wat uithalen. En Monica had natuurlijk Michael bij zich als Yolo roepende bodyguard.

Onze route begon over hetzelfde onbegaanbare heuveltje als de nacht ervoor, maar wat was het uitzicht daarna mooi bij klare daglicht. De eerste kilometers volgen we nog het bekende pad, en toen slingerden we door een mooi bos naar Durbuys toe, met onderweg omgevallen bomen op ons pad en een eerste watercrossing. In Durbuys hielden we even pauze om wat foto’s te maken en een drankje te doen op een gezellig terrasje met warmtelampen. Het was er nog helemaal in Valentijnssfeer.

Daarna door de hobbelige smalle straatjes van Durbuys verder, omhoog via een lange trap naar een hoog uitkijkpunt waar je het hele plaatsje kon overzien. De tocht vervolgde daarna over een asfaltweg die licht glooide en afboog naar een bospad met losse steentjes omlaag. Leonie had nog wel tips hoe je daar sneller vanaf kon dalen; je moest niet alleen op je voorvoet/midvoet lopen en zigzaggen maar ook wat breder lopen om meer balans te krijgen. En oppassen met modder, want dat leek van bovenaf wel bevroren maar als je erop stapte kon het onder het ijslaagje nog wel eens glad blijken te zijn.

 Aan het einde van het bospad kwamen we uit bij de Ourte, en tussen de fietsers, wandelaars en zelfs kinderwagens door slingerden we naar de volgende beklimming (die ook in het YouTube filmpje van Monica voorkomt). Het hellinkje was pittig, dus die beklommen we lopend, om vanaf daar weer verder te gaan. Zo kwamen we uit bij een volgend plaatsje, waar Leonie een goede banketbakker wist en we middagpauze hielden. Ik ben voor een colaatje en banaan gegaan, want cola met iets van vaste voeding was schijnbaar dé combi voor trailrunners.

Hierna lekker verder gehobbeld langs een spoorlijn met afwisselend wat verharde en onverharde stukken. Inmiddels liepen Leonie en ik een beetje uit elkaar omdat de tempo’s uiteen lagen, maar het beste moest nog komen; een héle lange ijskoude watercrossing. Fijn voor mijn inmiddels behoorlijk warme voetjes. Hier heb ik ook even op mijn loopmaatje weer gewacht, voor alle zekerheid.

Nu was het nog ongeveer 6 km doorhobbelen en zo nu en dan bezemen om een beetje bij elkaar in de buurt te blijven. Rond half vier waren we weer terug en jeetje wat had ik me daarop verkeken qua tijd zeg (anderhalf uur later). Maar we hebben wel echt genoten van de route, mooie omgeving en gezelligheid onderweg. De benen voelden ook prima, te vergelijken met het gevoel na een dagje skiën zonder de ellende van telkens in de lift stilzitten.

Zondag stond er een officiële trailroute op het programma, georganiseerd door de locals vanuit een plaatje verderop. We hadden ons ingeschreven voor de 17 km, maar na dus op zaterdag op het gemakje gelopen te hebben, bleek dit toch een stukje pittiger te zijn qua parcours en gemiddelde tempo van de deelnemers. Die Belgen liepen ons er natuurlijk met glans uit.

Omdat ik had geleerd dat je bij de stukken omhoog beter wandelen totdat je kunt zien waar het einde van de helling is, was dat mijn eerste strategie. Dat, en zorgen dat mijn uitrusting goed zat, want dat loopt het lekkerste.

Echter, na 7 km in één uur vond ik dat dat gewoon totaal niet opschoot en baalde ik dat ik zo achterop was komen te liggen. Toen ben ik overgegaan op lopen in hardslagzones. Als ik tussen de 140 en 160 liep, kon ik door, kwam ik daar bovenuit dan moest ik weer zakken in hartslag. Op die manier heb ik de tweede helft van de route voor mijn gevoel beter afgelegd en op een gegeven moment kwam ik weer in een groep lopers terecht. Zo slingerde ik lekker door de bossen, omhoog en omlaag, door de blubber, onder boogjes van doornstruiken door en richting de finish.

Wat het voordeel van lopen tussen de mensen was, was dat je in de blubber in het spoor kunt lopen van je voorgangers. Dan zie je precies waar je wat meer grip hebt. Ook spraken de Belgen me soms toe, bijvoorbeeld doen ik een verkeerde afslag dreigde te nemen (Alléz!), als het een pittig stukje was (Amais, c’est dur! Qui, qui.) en in de laatste kilometers (… presque fini….). Al weet ik niet of daar verder nog iets mee gesuggereerd werd… ik had mijn trailstok dit keer niet bij me en het blijven rare jongens die Franstalige Belgen hé.

Na een kleine twee uur arriveerde ik weer bij het start/finishpunt; een soort kasteeltje met vreugdevuren waarboven je je schoenen kon roosteren danwel weer laten opdrogen, en waar ze Belgisch bier serveerden bij de verzorgingspost. Helemaal goed dus. Nu lekker terug om op te frissen en in het zonnetje met een kop verse pastinaaksoep terug te kijken op een sportief en gezellig weekend. Wat mij betreft, voor herhaling vatbaar. Dank aan initiator Mart en (team) MoveByMd voor de geslaagde dagen!

Eline

“Train to Trail 3.0”

Al weken keek ik uit naar het trailweekend in de Tukhut in Sy. Ik vond het niet alleen een leuk vooruitzicht maar ook uitermate spannend. Het maakt deel uit van mijn training Train to Trail, een op maat gemaakt programma dat mij klaarstoomt voor mijn traildoel, 25 km achter elkaar kunnen trailen in een fatsoenlijk tempo. Ik ben als beginnend trailer bepaald geen (ultra) atleet en altijd een beetje bang dat ik de groep ophou met mijn ‘turtles through peanutbutter’ tempo. Ik was ook bang dat ik mezelf overschatte omdat bijna 20 km door bos en hei in Nederland echt heel andere koek is dan het ruwere terrein en de hoogtemeters daar. Ook vroeg ik me af hoe de hut op zich zou zijn; een slechte nachtrust of andere ontberingen trekken een enorme wissel op mijn prestaties. En wat vindt mijn lichaam van drie dagen achter elkaar trailen? Dat was wel de grootste vraag.

 Vrijdagavond kwamen we halverwege de avond in de hut aan. We waren met 4 Move by MD-leden, waaronder onze coach Monica Dekker, aangehaakt bij een groepje van doorgewinterde (vrouwelijke) trailers, die de avond gezellig borrelend doorbrachten. Wij met onze Motivation & Drive willen er alles uithalen wat erin zit, dus hop trailkleding aan, lampje op en tegen 22 uur trokken we de vrieskou in voor een rondje van 10,7 km. Het begon al meteen uitdagend omdat het singletrack paadje omhoog nauwelijks te vinden was en plots ophield omhoog te gaan. We besloten om de steile helling dwars door de bush bush ‘over’ het lijntje op onze Garmins te volgen. Goede gps apparatuur is belangrijk bij trailen. De drie andere teamleden hadden de route op hun Garmin horloge, ik op mijn Garmin gps-maps 64s handheld. De Fitbit Ionic, mijn sporthorloge mist navigatiefuncties en in het donker met lenzen in, zie ik sowieso niet zo goed, dus al had het ding dat wel, dan zag ik er vast geen moer op. Ik had 1 stok (pole) meegenomen die tegen die schuine bomenhelling nog goede diensten bewees maar verder op de route overbodige bagage was, dus morgen lekker thuis laten. We trailden meest op karrensporen en helaas ook op veel asfaltweggetjes. Dat is minder leuk en op trailschoenen ook minder lekker. Ik deed mijn best om de rest bij te houden in een hoge D2 qua hartslag en de rest hield er rekening mee dat ik wat minder snel kan. Dat vind ik lief, ik heb me geen moment een blok aan hun been gevoeld. Ik voelde wel blokken aan mijn eigen benen, dus dat ik qua werk een zware week had gehad. Dat kon ik allemaal lekker van me af laten glijden. Dat vind ik één van de voordelen van trailen, je rent je hoofd leeg. Het was een mooie heldere nacht, één van mijn renmaatjes weet veel van astronomie, leuk dat hij allerlei sterrengroepen wist te benoemen. Al rennend hebben we ook een filmpje gemaakt, lang zal ze leven zingend voor een teammaatje dat niet mee kon op ‘trailkamp’. Dat is leuk om te doen, dat is fun om te krijgen.

Omhoog rennen is nog best een dingetje; dat kost me veel energie. Energiek omhoog wandelen kan ik juist weer heel goed. Ik wandel soms sneller omhoog dan ik kan rennen, raar maar waar. Toch wil ik steeds zo lang mogelijk blijven rennen, wat dan echt sjoggen wordt, ook al is het advies van Monica om bij paden die flink stijgen en waarvan je het eind van de stijging niet kunt zien, te gaan wandelen. Omlaag is weer geen punt, ik vlieg zowat….op asfalt….voor mijn gevoel dan ; )

De volgende dag gingen Monica en onze ‘astronoom’ 50 km trailen en mijn reisgenote en ik vonden de 24,4 km naar Durbuy wel geschikt. Ik had die route samengesteld uit diverse bestaande routes. Het zwaartepunt lag in de eerste helft qua hoogtemeters en de laatste 6 km liepen vrij vlak langs de Ourthe. Als je met zware benen nog een heuvel op moet, is dat minder plezant. Horecagelegenheid om even lekker te kunnen pauzeren vind ik op dat soort afstanden ook wel fijn, dus gewoon ingepland.

Na een korte nachtrust waarin we het beide koud hadden, vertrokken we om half 10 en hoewel de lucht strakblauw was en het zonnetje scheen, was het nog best frisjes. We keken of we bij daglicht het paadje over de steile heuvel wel konden vinden, maar wederom moesten we dwars door het bosje manouvreren om weer op route te komen. Het wijdse uitzicht over de Ardeense landerijen, waar we de avond tevoren nog sterren en lichtjes hebben gekeken, was prachtig. Over karrensporen met gelukkig weinig asfalt stukken, werd ons pad al mooier en mooier, maar ook woester. Het was zalig weer, al heel snel rende ik in mijn Moveby MD T-shirtje. Het voelde als 20 graden en dat midden februari.

In het dalletje van riviertje de Neblon werd ik overvallen door een ultiem geluksgevoel, enerzijds door de mystieke mossige schoonheid van het landschap, anderzijds door de blijheid dat ik dit mag kunnen. Ik rende gewoon, ontspannen, relaxed met het zonnetje op mijn toet en ik vond het heerlijk. Voor een Bechterew ‘patient’ is wandelen vaak al een uitdaging, laat staan trailrunnen en dan ook nog dit soort afstanden. Natte oogjes, ook zonder Fishermansfriend.

In het pittoreske maar touristische Durbuy streken we neer op een verwarmd terras voor een bananen Latte (ja dat bestaat en viel in de smaak) en een warme Chocolat. Het is wel fijn dat we buiten konden zitten, met mijn modderschuiten durfde ik nergens naar binnen. Na de pauze moesten we een enorme natuurtrap op, een stevig klimmetje. We wandelden een flink stuk, om klotsende koffie en chocolademelk te voorkomen. Bij trailen kun je eigenlijk niet op die manier pauzeren als je flink door zou moeten rennen. Kleine slokjes, meer verdeeld over een periode is dan beter. Maar we waren er voor ons plezier en dus doen we het lekker toch. Toen het pad een paar kilometer later daalde, gingen we weer rennen. Ieder in haar eigen tempo, bij veranderingen van richting op de route wachtten we op elkaar. Dat is geen straf in het zonnetje in deze omgeving.

We kregen onze eerste echte watercrossing, ik nam eerst van de gelegenheid gebruik om mijn zweterige gezicht af te spoelen met het koude water uit het snel stromende beekje. De natte voeten waren heerlijk verfrissend. De eerste honderd meter sopt dat water nog in je schoenen, maar Salomon Speedcross 4 schoentjes dampen/lopen droog op de één of andere manier. Je houdt geen koude natte voeten.

In Bomal komen we de twee wandelaars van de Sy groep tegen. Zij liepen de 25 km route en waren  op weg naar Durbuy. We pauzeren bij de bakker, door het stukje over het asfalt en door straatjes zijn onze schoenen iets minder modderig…iets. De abrikozen briocheflap smaakt me uitstekend. Trailen maakt hongeriger dan wandelen. We hebben er dan al dik 18 km opzitten. Mijn benen voelen zwaar aan, zwaarder dan na een 50 km wandeling in Nederland. Traildinnetje heeft daar gelukkig minder last van (maar zij kan een marathon rennen) en gaat op haar eigen tempo door en komt me af en toe op’stofzuigen’, wat betekent dat ze me soms weer tegemoet rent en we samen verder rennen. Ik begin wandelend, flap zit nog hoog. Ze wacht op me bij een uitstulping van de Ourthe en filmt mijn watercrossing waar we serieus een meter of 30 door de Ourthe moeten waden en het hele koude water tot halverwege mijn kuiten komt. Met ijskoude pootjes sjog ik weer het gras op. Ook deze nattigheid raak ik snel kwijt en 100 meter verder zijn mijn voeten weer warm en voelen niet nat meer. Ik moet lachen als ik later het filmpje terug zie en mezelf daar zo kostelijk zie zwoegen om vooruit te komen; duidelijk zware benen. Ik ren verder langs de rivier, prachtig uitzicht maar ik ben echt moe en dus gaat het nu helemaal niet snel meer. Ik word steeds keurig opgestofzuigd, maar het verschil in tempo is wel heel groot. Om half 4 komen we weer bij de Tukhut aan. Bijna 26 km op de teller. Het voelt niet dat ik nu 25 km kan trailen, vooral vanwege de (onnodige) wandelstukjes erin, maar we hebben een fantastische dag gehad en dat telt. Na een kopje thee en een douche ben ik alweer hersteld en ga soep opwarmen voor iedereen.

De tweede nacht met een extra deken slaap ik als een roosje en word ik fit wakker. Uiteraard voel ik mijn spieren wel, maar ik wil toch de 17 km trail des Moines in Ferrières proberen. Onze astronoom vond de 60 km van de dag ervoor meer dan voldoende en laat zijn pijnlijke wreven even met rust en staat de kouwe natte trailschoenen van mijn traildinnetje wat op te warmen/te drogen boven een houtvuur. We halen ons startnummer, ik ga nog even naar de WC en als ik weer buiten kom ben ik mijn groepje kwijt. Er staat een grote groep trailrunners bij de start, ik hoor aftellen en ik denk, shit ik moet weg. Achteraf bleek dat dat de 25 km start was geweest. Foutje! Dus terwijl ik over het uitdagend parcours hopste met het prachtige bos helemaal voor mezelf als laatste van het staartje lopers, was mijn groepje mij kwijt. Mijn telefoon was ook nog eens uitgevallen met een softwarefout. Je zult dat altijd zien. Toen onze supporters langs de kant me zagen op een km of 6 waren ze blij dat ik weer opgedoken was. Ik voelde toen al dat dit parcours nog een veel zwaardere wissel op me trok dan de voorgaande tochten. Ik ging in het begin nergens wandelen, ik wilde weten wat ik trailend kon. Het ging niet snel, maar ik rende en ik genoot. Kon ik op andere trajecten nog wel wat snelheid in de afdaling winnen, de paadjes waren hier heel ongelijk, veel keien, graspollen, enkeldiepe modderstukken en boomwortels, je kon jezelf echt niet kamikaze naar beneden storten zonder letsel. Mijn rechterknie vond zelfs mijn voorzichtige daling wat minder leuk, het was nog net 5tgeen pijn, maar op alle dalende stukken had ik er ongemak van en ik besefte dat het niet handig zou zijn om de 17 km vol te maken. Gelukkig waren er ook kortere trajecten, de afslag van de 7 km run was allang voorbij maar de 9 km run was erbij gekomen, die was blijkbaar anders gestart. Op 9 km bij de post waar je wat kon eten en drinken, moest ik mijn keuze maken. Uiteindelijk werd mijn trail 12,7 km en had ik bij sterk dalen of een trap af serieus last van mijn knietje. Ik heb geen knieblessure gelukkig, alhoewel mijn spieren en banden nog best gebruikt en vermoeid voelen, geen pijn of ander ongemak vandaag. Dus ik heb 3 dagen Ardennen met gepaste terughoudendheid op al te lange inspanning met glans doorstaan en enorm genoten. Een goed persoonlijk schema en goede raad van mijn coach Monica helpt mij om verantwoord maar uitdagend op te bouwen.

Leonie

Trailweekend Sy

Ik keek er al enige tijd vol verwachting naar uit, en vrijdag 15 februari was het dan zover.

Het trailweekend in Sy (Ardennen) stond voor de deur.

Monica, en haar broer haalde mij op in Breda en niet veel later sloten Leonie en Eline bij ons aan.

We waren vertrokken, het avontuur kon beginnen. En een avontuur was het!

Vroeg in de avond reden we het plaatsje Sy binnen, een schattig klein dorpje met een oude kerk, spoorwegovergang, enkele terrasjes en uiteraard de blokhut van de bergsport vereniging waar we dit weekend zouden verblijven. Meteen bij binnenkomst werden we gastvrij ontvangen door 2 patrons. Patrons is de term voor gastheer / vrouw. Beneden was het sfeervol en lekker warm. Ik leg bewust de nadruk op beneden, want elke andere ruimte binnen de hut inclusief de slaapvertrekken hadden bijna dezelfde temperatuur als buiten. Dit was zeker in het begin wel even wennen.

Na een bedje uitgezocht te hebben en een warme kop thee was het tijd voor de eerste avond trail.

Thermo kleding aan, hoofdlampje op, gezellige dames van Team Move by MD mee, bergen, klimmen, verkennen, heerlijk. Monica en Eline liepen hier en daar wat vooruit terwijl ik samen met Leonie achteraan hobbelde al beppend over koetjes en kalfjes. Heerlijke eerste run en een goede voorbode voor wat we zaterdag konden verwachten.

Ik had Monica kunnen overtuigen om zaterdag al heel vroeg te vertrekken. Ons doel was de zonsopgang zien vanuit een mooie plek in de bergen. Moeder natuur had dit prima begrepen en trakteerde ons op een adembenemend schouwspel van een rood oranje heldere lucht, nog zichtbare sterren aan de hemel en zichtbare dauw die op kwam zetten in de verschillende dorpjes in het dal.

 Een prachtig uitzicht waar alle elementen samen kwamen tot een harmonieus geheel.

Enkele uren in de run en kilometers prachtige trails verder was de middag aangebroken.

Ook hier snapte moeder natuur precies wat we nodig hadden. Het was helder, volle zon en de temperatuur was inmiddels gestegen naar +13 graden. Tijd om het winter outfit uit te trekken en te transformeren naar zomer kleding.

Bijkomend voordeel is dat de broer van Monica altijd wel ergens in de buurt was met de auto, dus het duurde niet lang voordat we de overtollige kleding in de auto konden achterlaten. We werden tevens ruim voorzien van drinken en snacks op de momenten dat we het nodig hadden. Monica is van het vloggen en de foto’s dus ook daar hoefde ik niet aan te denken.

Voordat ik het wist, riep Monica “we zitten nu op een marathon afstand”. Ik deed direct een innerlijke check en voelde dat het goed zat met de benen. Dit zou weleens de dag kunnen zijn dat ik mijn eerste ultra loop. Tegelijkertijd weet ik dat de man met de hamer plots en onaangekondigd langs kon komen om je direct op je plek te zetten. Ik bleef dus alert maar voorzichtig optimistisch.

10 kilometer later had deze spreekwoordelijke nare meneer met zijn hamer mij dan toch gevonden.

Ik was zo dichtbij de 60 kilometer inmiddels (op mijn horloge althans, die van Monica liep 2 kilometer achter) dat ik niet meer wilde stoppen. Monica pepte mij wat op en niet veel later stond er dan toch echt 60 km op het klokje.

Het was me gelukt! Enorm veel geleerd van Monica tijdens de run. Echt een ervaring rijker.

 Terug in de hut hebben we met het team gezellig gegeten om niet heel erg veel later allemaal voldaan te gaan slapen.

Zondag voelde mijn benen alsof ze gegoten waren in een mengsel van staal en lood. Ik moet bekennen dat ik zelf ook weinig tot geen zin had om ook maar 1 meter te rennen. Gelukkig ging de rest wel op pad en kon ik dus supporten waar nodig.

Er was een trail event niet ver bij Sy vandaan en Leonie en Eline deden mee. Ik zag dat de schoenen van Eline ruim doorweekt waren van de dag ervoor dus ik ben ze gaan drogen en roosteren boven een vuur wat op de locatie aanwezig was. Niet veel later waren de dames gestart en ben ik met Berry en Simon frietjes gaan eten.

Halverwege de middag zat het mooie en vooral spannende avontuur er weer op. We sloten af met elkaar in de berghut en reden rond 15:00 weer terug naar Breda. Uiteraard in Breda nog een heel klein borreltje, en uiteraard weer friet.

Ik kijk terug op een prachtig weekend en wil dan ook iedereen bedanken die hier deel van uit heeft gemaakt. Toch in het bijzonder Monica voor de begeleiding voor, tijdens en na mijn eerste ultra. De kennis die ik hieruit heb meegenomen zullen mij helpen in de toekomst, want een ultra smaakt altijd naar meer 🙂

Ik ben trots om deel uit te mogen maken van de bijzondere groep mensen in Team Move by MD, en draag dit clubje een heel warm hart toe.

Michael 

Trainingweekend; kilometers maken

Vrijdagavond kwamen wij rond 20:00 uur in de tukhut in Sy. Daar werden wij ontvangen door de patrons. Twee vriendelijke vrouwen die veel vertelde en veel vragen hadden. Nadat wij de spullen hadden opgeruimd, wat hadden gedronken en kennis hadden gemaakt met de andere groepsleden, zijn wij gaan lopen. Hoofdlampje op en gaan. De eerste klim was al lastig te vinden en gelijk een pittige. Handen en voeten omhoog. Daarna werden het wat bredere paden en verhard. Laatste stuk was weer een leuk stukje dalen.

De volgende ochtend had ik mij over laten halen om vroeg te vertrekken. 4:00 uur vond ik echt te vroeg, dus dat werd 6:30 uur. We hadden een route, maar op sommige stukken hebben we zelf een stuk eraan geplakt. Tijdens de zonsopkomst stonden we (Michael en ik) op een heuvel waar het uitzicht echt prachtig was. Na een paar minuten te kijken, zijn we door gegaan. Het werd al licht, maar warm was het nog niet. Toen we vertrokken was het -3. Ook niet heel koud voor de tijd van het jaar.

Rond 10:00 uur hebben we de winterkleding verruild voor korte broek en shirt. Het werd nu echt warm. Daar waar Michael nog was van plassen ontwijken, ging hij er nu toch in. De eerste 15 km waren mooi en in vergelijking ook het zwaarst. Hier zaten de meeste hoogtemeters. Veel klimmen. Soms zelfs op handen en voeten. Erg leuk. Rond lunchtijd kwam mijn broer Anne Jouke met chips en cola. Handig iemand die op de route rijdt. Hij was er bij om te filmen met de drone. Dat heeft mooie filmpjes opgeleverd.

Na 52 km kwamen wij weer bij de tukhut en toen hebben wij er nog een stukje aan vastgeplakt. Michael kwam daardoor op de 60 km uit en ik op 57 km. Blijft bijzonder…. je loopt naast elkaar en het wijkt zo af.

De volgende ochtend hebben een aantal een wedstrijd gelopen. Anne Jouke en ik zijn toen naar Spa gereden. Daar hebben we eerst het een en ander bekeken. Vervolgens heb ik daar nog een ronde van 20 km gelopen. Deel van de route van de extra trails van 20 km en de volledige 10 km-route. Daar kun je ook mooi lopen.

Aan het eind van deze drie dagen had ik 89 km op de teller staan. Doel was tussen de 75 km en 100 km. Aardig gelukt al zeg ik zelf.

Nu op naar het volgende doel!

Monica